Piękny wiersz o nieuchronnym odejściu. Nasuwa się refleksja: Gdyby wszyscy ludzie mogli szczęśliwie odejść, gdyby nad każdym z nas ktoś choćby ukradkiem uronił łzę.

Trudno satyrykowi oceniać poważne utwory... więc się nie podejmę, zaznaczając tylko obecność.

Dziękuję, Janko :)

Myślę, że na tę łzę ( choćby ukradkową) to pracujemy całe życie.

Trochę to niesprawiedliwe, że kiedy myślimy o wierności, to za jej symbol uważamy Penelopę a zapominamy o Argosie - wiernym psie Ulissesa.
Doczekał się jednak uwiecznienia także na jednym z fresków w Pałacu Króla Jana III w Wilanowie.
Inskrypcja pod malowidłem : AGNOVIT SOLUS DOMINUM CANIS ULISSEM (Tylko pies rozpoznał pana Ulissesa).

A oto, jak Homer opowiedział tę wzruszającą scenę o wierności psa:

"Kiedy taki rozhowor wiódł Odys z pastuchem,
Pies leżący tam blisko łeb podniósł, strzygł uchem.
Był to Argos, którego sam Odys wychował,
Lecz nie użył, gdyż wcześniej on był pożeglował
Pod Troję. Potem chłopcy go na polowanie
Brali w góry na kozy, zające i łanie.
Teraz leży wzgardzony, gdyż nie stało pana,
(...) Lecz skoro bliskość pana zwietrzyło biedactwo,
Pokiwało ogonem tuląc uszy obie,
Chciałoby się doczołgać, sił nie miało w sobie.
Uważał to Odysej i łzę uczuł w oku;
(...) Tymczasem Argos w śmierci pogrążył się mroku,
Gdy ujrzał swego pana po dwudziestym roku.

Homer, Odyseja

Aż się zadumałem nad nieuchronnością... oby każdy miał tę szansę przed własną śmiercią. Szansę zobaczenia kogoś, na kogo czekało się lata całe...

Optymisto, Hardy, dziękuję :)

Chriss, bardzo dziękuję :)

I też mam taką nadzieję, że istnieje psie Niebo, w którym teraz biega za ptakami mój ukochany piesol (pożegnaliśmy go 5 marca tego roku).

Myślę,że psia dusza składa się z tego samego materiału, co ludzka. To samo inne dusze, niezależnie od tego w jakim ciele mieszkają, to wciąż ten sam pierwiastek jednego Boga.

Piękny wiersz.

Trzeba być psem, żeby rozpoznać człowieka.

Szkoda