Czworo

Powoli.

Spokojnie.

W pokoju siedzieli.

W pokoju się śmiali.

W pokoju rozmawiali.

A siedziało ich sporo.

Siedziało ich bowiem aż czworo.

Jeden z drugim spiski knuł.

Oddani sobie.

Daliby przykład nawet Tobie.

Gdyby nie fakt taki, że spokój był to nijaki.

W ten się zaczęło.

W pół pękło to arcydzieło.

Niechęć, niezrozumienie.

Radość zastąpiona przez zwątpienie.

Krach, ciach, szelst, gwizd, podmuch.

Radości nie starczyłoby teraz nawet dla dwóch. J

eden drugiego z pamięci wykasuje.

Pokój pusty, nikogo więcej już tutaj nie brakuje.