Brednie

W wyrazie istnienie są aż dwa słowa nie

Czy jesteś tu na pewno?

Zmętniał już,

nadmierne zapatrzony w istnienie sen pośród snów,

zawsze pełny od sprzeczności i otępienia?

Czy jesteś, skoro przygarbione płuca wypełnione czadem dat,

a w źrenicach ostrza, niczym wieczny brud za paznokciami?

Czy sen zakrapla okręgi po twoim kamieniu,

gdy ponad nieuchwytnym nieważna niecka doczesnych szczątków

i co dnia ze wschodu na zachód zbiega się człowiek z twarzą,

wieczorem już nie mającą nic do ukrycia?

Czy wiecznie martwa melancholia będzie większa od ciebie

skoro wiesz, że wczoraj jest jak jutro i wszędzie

panoszą się zaszyfrowane erraty?

Wszędzie to mniej, nie więcej.

Czy dobrze upilnowałeś abstrakcji i miary odległości

ciszy i miarki ziemi,

kiedy równie ślepa minuta rodzi się tuż po poprzedniej

by cicho zdychać w nicość?

Wiesz, czy na pewno tu byłeś

aby wymodlić kamienną świątynię dla swego ciała,

które łysieje i ślepnie na starość,

lecz nijak przez to nie ubywa mu drogi?

Napływasz wraz z okręgami, by złorzeczyć swej drodze

wiedząc, że nawet wtedy nie sposób oczyścić koszmarów.

Zatem, czy wpatrzony w starą kruchość i bezzębność

przeklniesz, sepleniąc i plując, swoją galopującą starość

i czy wszelkie pytajniki w tym kierunku,

kiedy z kąta w kąt

wszystkie twoje brednie?

No właśnie, brednie.