Marcinowi, Michałowi i Wojciechowi 

Zbiło się. 

Teraz siedem lat chudych 

w próbach otarcia się o szczęście, 

które dokładnie zaciera tropy. 

Zapytasz: skąd ten niepokój pokryty kurzem? 

Odcięty od ludzi fragmentem zbitego 

nie będę pamiętał. 

Zbiło się i już. 

Rozpraszam się, 

od moich synów odwracam plecami,  

dotulam do siebie zapamiętany balkon 

w zgniłozielonej iluminacji zapominanego miasta. 

Już nie krzyczę przez sen. 

Te wspomnienia 

coraz trudniej spoglądają wstecz, 

idiotyczna, męska duma 

nie pozwala przyznać się do winy. 

Jestem zwyczajny człowiek - 

nic nie wiem, jak ktoś, 

kto (po prostu) nie wie. 

Chude lata lgną do mnie 

do góry brzuchami. 

Moje drobiny własnej tożsamości