Ból

który za chrust służy płomieniom

który wewnątrz się pali

Nieszczęścia

które życiem płomieni

I strach

który niczym powietrze ogniu płonąć daje

łzy szczęścia ugaszą

Zmartwienia

które gorącem ognia

które ciepłem swym ból zadają

z pewnością przeminą

Tragedie

które kłodami drewna

i jak one długo płoną

pomyslność jak woda zagasi

Lęk

który niczym zapałka rozpala ogień

który małym ogniem rozpala wielki ogień

niebawem przeminie

Śmierć

która pożogą ogarniającą cały świat

będzie pokonana wiecznością

jak niektórzy głoszą

Będzie tak

bo  świat lepszy bedzie

A w nim

szczęściu tamy nikt nie wybuduje

Wówczas,wtedy to życie jak statek na spokojnym morzu

o który nie bije żadna fala

Jak źródło z którego zawsze bije woda

jak żródło niewyczerpane

Robert Brzeziński