Pergaminowy księżyc 

nie daje mi spać, 

oślepia oczy, 

a przecież człowiek tak już ma, 

że musi spać w nocy. 

Zagląda w duszę 

niemowa srebrny, 

na same  dno, 

przyjaciel w ciszy, 

na zawsze wierny 

jak mało kto. 

Jasna poświata 

nie daje spać, 

organizm wypalony... 

Dość narzekania! 

Nim zamknę oczy  

zaciągnę wpierw zasłony.