- Podejdź tu powoli i zachowuj się spokojnie. Jeżeli będziesz mnie słuchać i nie wykonasz żadnego zbędnego lub gwałtownego ruchu, mój przyjaciel być może nie rozerwie cię na strzępy.

- Jeżeli twoja broń wypali z mojego brzucha pozostanie jedynie przykre wspomnienie. – powiedziałem cicho, czując jednocześnie wewnątrz jelit bolesny skurcz. – Przestań wreszcie do mnie celować, kobieto ! Jestem mieszkańcem tej wioski. Nazywam się Aster, a ty ?

- Ja jestem  Kapra. – odparła krótko, jednocześnie miękko opuszczając kuszę. – Podejdź tu ! Jak sądzę nie masz żadnej broni ?

Zbliżyłem się do niej wolno, obserwując kątem oka wyglądającą na zgłodniałą bestię, stąpającą mi tuż za plecami. Czułem. że na najdrobniejszy gest właścicielki. może zrobić ze mnie ociekający krwią kawałek mięsa.

- Przybywam z Kachiru. – dorzuciła po chwili. – Należałam do specjalnego oddziału do tępienia siedlisk zmotoryzowanych mrówek. Ale, jak widzisz, po walce przeżyłam tylko ja jedna. One są nieobliczalne, kiedy się wściekną. Ich żwaczkom nie oprze się nawet koloidowy pręt wolframowy. I cały czas mutują.

Dopiero teraz mogłem dość dokładnie ocenić stan i rozmiary jej obrażeń.  Były dość płytkie ale rozległe, bardzo poszarpane, ale już nieco zasklepione i nie krwawiące.

- Potrzebujesz pomocy medyka ? – bardziej stwierdziłem niż zapytałem, kiedy stanąłem około metra od niej.

- Nic mi nie będzie. Nie przejmuj się mną, wieśniaku...

- Ale twoje rany...

- Mówiłam, to mało istotne. Parę dni i wszystko samo się zaleczy. Powiedz mi lepiej, gdzie tu jest studnia. Mój towarzysz nie wytrzyma już zbyt długo. Wiesz przecież, że one muszą bardzo dużo pić.

cdn...