Inny wiatr wieje już od roku,

ptaki- niewolnicy czasu

zdążyły odlecieć i zostawić gniazda,

dzieci rozbiegły się po boiskach

a matki wyciągnęły im sanki.

Świat przesiąkł zimnym i ostrym powietrzem-

na przemian nauczyłam się je nienawidzić i kochać.

Przez rok kobiety zdążyły rodzić dzieci,

kwiaty syciły się kolorami, wypuszczały pąki

a ja pakowałam ich kiście:

mokre, syczące życiem ugniatałam w walizki-

chciałam przynieść ci trochę życia,

wylać na ciebie ich zapach-

zamiast mojego żalu, który rośnie,

brzęczy, roznosi się i toczy we mnie.

Przez rok niebo drżało

przygniecione gorącym powietrzem,

unoszącym babie lato-

okrągłe i lekkie niczym twoje słowa.

Przez rok rośliny zdążyły się zarumienić,

malarze kreślili akty drzew,

łona zawstydzonych liści,

piersi upadłych kasztanów.

Świat zdążył żyć, wzdłuż i wszerz tętnić.

Jedynie ten twardy kamień

postanowił się nie zmieniać.

Twoje nazwisko, imię, data gniją mi w duszy.

One skraplają się w porach roku,

brzmią jak obietnica,

która wplata się w łąkę włosów.

Szepcze o prawdziwym jęku życia

i pośród pól-

w sztormie myśli,

w zamieci dźwięków

niespodziewanie

cichnie.

Facebook i blog: porzeczkowe słowa