Kiedy Molier pisał

o swoim Świętoszku

nie wiedział

gdzie siedział

i najadłszy się groszku

nastękał się natrudził

z ludzi zakpił szczerze

kiedy w swych modlitwach

zasiedli żołnierze

jakby tak rzecz była

święta niepojęta

to profanum cnoty

obyłoby się bez Golgoty

Gdyby ludzki rozum

na pohybel złości

żądał tylko miłości

święte dusze

w drodze do nieba

nie kradłyby cudzego chleba

a źli i nieroztropni

mądrzy jak po szkodzie

siedzieliby w głodzie

dla zacnej pokuty

gdzie rozum skuty

I panny i mężatki

dbałyby o zadki

a bogdanki młode

nie wchodząc na scieżek

szkodę

trąbia o fałszywej cnocie

i miernej pokocie

Za to pobożnisie

modlą sie zaciekle

aby tylko nie siedzieć

w piekle

Kiedy czas nadejdzie

pobledną wspomnienia

niejedno serce

umrze ze wzruszenia

a i pisanie z nudów

nie karmi się

rzeką cudów

Mężowie i zony

oddajcie pokłony

sobie w swej swobodzie

sakramentach świętych

aby czas przeklęty

był na zawsze

wyklętym.