nie noszę żywych węży zamiast naszyjników. oplatam 

szczegóły wokół szyi - tak samo duszą. okna rzucają się na bruk, 

gdy robię remanent pragnień. niespodziewanie wymykasz się 

teoriom. znowu cię nie mam, nigdzie nie przynależysz w pełni. księżyc 

spogląda na pościel - pomarszczoną wiatrem taflę, w której tonę 

nawet gdy jesteś obok, nieobecny. zanim zniknę ostatni raz 

zaśpiewam cicho kołysankę dla nosorożca.