...z rana piszę wiersz o drodze

i napisać nic nie mogę...

Chociaż dróżka leśna skrzy się,

widzę uśmiech jej w podszycie.

Tak uroczo kusi mnie,

że opisać już ją chcę!

Wytyczono ją przed laty,

by połączyć ludzkie światy:

tam i tutaj, tu i tam -

prosty był to, zwykły plan.

Wyjeździli ją wozami,

wydeptali stu stopami.

Tędy blisko, tędy tuż!

Wszyscy cisną się i już!

Ziemia huczy pod ciężarem.

Idzie młode, idzie stare...

Depczą drogę zwierzęta;

kniei nikt nie pamięta!

Ale droga mądra była,

las o pomoc poprosiła.

Zaroślami okrył ją

i tak sobie nocą śpią...

Rankiem znowu najazd ludzi

leśny świat do życia budzi.

Dróżka jęczy pod ciężarem.

Przyjdą młode, idą stare...

Znowu prośbę w niebo wznosi

i o pomoc słońce prosi:

Niechaj świeci, niech pali!

Nie pójdą po niej mali!

Było to złudzenie tylko.

Przyszli ze skakanką, z piłką

i plac zabaw stworzyli,

chcąc dla dróżki być mili.

Jak powiedzieć im, że nie chce

tworzyć wydeptaną przestrzeń?

Jak spokoju zażądać?

Naturalnie wyglądać?

Już u kresu droga była,

gdy się jesień przybliżyła

i zrzuciła szyszki z drzew,

wywołując ludzki gniew.

Dali spokój leśnej drodze;

już nie depczą po niej srodze.

Czasem tylko potrzeba

dróżką pobiec do... nieba!