Światowit XXI wieku, czyli przefarbowany lis

Psychologia, a szczególnie psychologia społeczna, zawsze była moją pasją i chyba tylko przypadek sprawił, że moja droga zyciowa i zawodowa wiodła zupełnie innymi szlakami. Motywy ludzkiego działania, cele, do jakich ludzie dążą oraz sposoby osiągania tych celów, czyli istota ludzkiej osobowości, to niemal sens mojego młodzieńczego i dorosłego zycia. Te zauroczenia i nieustanne poszukiwania motywów działania nie zawsze spotykały się z akceptacją środowiska, w ktorym przebywałem, bowiem moi rozmowcy i dyskutanci czasami nie wierzyli w poznawczy cel tych pasji.

Czas robi swoje, zainteresowania i pasje musiały ustąpić miejsca innym problemom i zjawiskom, ale mimo to coś pozostało. Kiedy czytam na Publixo teksty literackie lub komentarze do nich, każdorazowo zastanawiam się, dlaczego autor tak to napisał i czy rzeczywiście tak właśnie postrzega oraz odbiera i ocenia wszelkie zjawiska społeczne, jak napisal, czy też jest to koniunkturalna poza lub też dostosowanie się do korzystnych i modnych w tym momencie poglądów politycznych.

Kiedy mam wątpliwości, staram się sięgać do wypowiedzi tychże osób sprzed lat, czyli do okresu tzw. komuny oraz lat po niej nastepujących. Właśnie wczoraj przeczytałem na Publixo nastepującą wypowiedź:  `Nadludzi dzisiejszych czasów, moralnych karłów, z garbami po komunie, prawda najbardziej w oczy kole i wywołuje największe odruchy bezsilnej wściekłości`. W tymże dniu tenże autor napisal też `aktualna nihilistyczna opozycja jest pozbawiona jakichkolwiek skrupułów`.

Skądinąd jednak wiem, że autor tychże słów przeszedł niebywalą ewolucję, by obecnie tak się wypowiadać. Wszystko, co zdobył w swoim życiu, przypada właśnie na okres tej tak znienawidzonej komuny. A musiał tej komunie bardzo sprzyjać, skoro został jako pracownik skierowany na studia. Nie każdemu się to udawało, nie każdy mógł na to liczyć. Ale musiał chyba iść z jej prądem, skoro przez wiele lat pracował w reżimowych, czyli komunistycznych związkach zawodowych, a w pewnym momencie swojej kariery, czyli w przededniu ogłoszenia stanu wojennego, kierował jej wojewódzkimi strukturami. Musiał wiernie służyć tej znienawidzonej komunie, skoro został odznaczony nawet Krzyżem Kawalerskik Orderu Odrodzenia Polski, czyli popularnie zwanym chlebowym. Co prawda nazwa chlebowy w tym czasie funkcjonowała już tylko zwyczajowo, bowiem zadnych profitów finansowych, jak to było wcześniej,  nie dawała. Ale jednak było to coś. Mnie się to nie udało, takiego zaszczytu nie dostąpiłem, ale za to byłem odznaczony m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury.

Zaintrygowany tymi wypowiedziami sięgnąłem do zbiorowej książki `Stan wojenny. Wspomnienia, komentarze` (wyd. II, Wrocław, Polifot, 2008 rok). Nie ukrywam, że byłem autorem jednego z rozdziałów tej książki,  jej współredaktorem oraz korektorem. Na stronie 149 możemy w niej przeczytać: `Kto wie, czy gen. Wojciech Jaruzelski nie stworzył pewnego modelowego przykładu rozwiązywania skomplikowanych działań politycznych i administracyjnych w skrajnych sytuacjach kryzysowych państwa, godny studiowania przez inne społeczeństwa znajdujące się na niebezpiecznych, historycznych zakrętach. Kto wie, czy gdyby nie stan wojenny, Polska nie zostałaby kolejną republiką radziecką. Była to moim zdaniem chirurgiczna operacja na organizmie państwa, która uchroniła przed najgorszym. Stan wojenny był rewolucyjnym pociągnięciem,  które umożliwiło późniejszą ewolucję w kierunku demokracji`. Jednak to nie ja jestem autorem tych słów, ja jedynie nie dostrzegłem wówczas  ewidentnego błędu składniowego w tym wywodzie.  Wypowiedź ta była wielokrotnie powtarzana w różnych publikacjach prasowych, w broszurach propagandowych i książkach.

Chyba nikogo nie dziwi, że autorem tych słów jest współczeny wojujący antykomunista, który w tajemniczych okolicznościach zgubił  `garb po komunie`,  a lektura tegoż rozdziału też chyba wywołuje u niego `odruch bezsilnej wścikłości`.

Zastanawiam się dzisiaj, ile twarzy ma wspomniany autor. Światowit miał ich cztery, ale to chyba za mało, by elastycznie dostosowywać się do każdej koniunktury, do zmieniających się wiatrów historii. A może jest on najzwyczajnie przefarbowanym lisem, który nigdy nie miał, nie ma i mieć nie będzie własnej twarzy. Nie przesądzam, myśl te daję pod rozwagę.