przypisy:

*Knieć błotna, kaczeniec, kaczyniec, kaczyniec błotny (Caltha palustris L.) – gatunek rośliny zielnej należący do rodziny jaskrowatych, roślina trująca.

**Jeśli prawda jest tutaj zbyt bolesna, to da się zmienić na: „poeta”, co obejmie szersze grono nieśmiertelnych i jeszcze bardziej zbliży was do prawdy.

***Jeśli zbyt dosłownie, to da się zmienić na „lećcie, nikt nie woła”.

(1)*ponumerowałem kwestie.

Etiuda rezurekcyjna

albo

wyjątki z dramatu (15 kwestii):

„Knieć na lackich polach”

Georg Friedrich Händel Sarabande & Legion

Knieć

Odsłona: W centralnym miejscu sceny znajduje się wielki kocioł piekielny. Dookoła kotła porusza się procesja ciarachów z krzyżami. Wiedźma przeciska się w pobliże kotła. Trzyma w dłoni buteleczkę.

Wiedźma

Pluć będą na każdego, kto tknie jadu tego.

Jeśli kłaniasz się karłom, przeklnij parszywego.

I choć niewiele pojmiesz, boś nieco za chybki,

żeby zebrać do kupy i powiązać nitki,

którymi on oplecie jak pajęczą siecią,

niegdyś wspaniałe łąki zakażone kniecią*,

skosztuj...

Chórek upiorów:

*Tu skosztujesz łyk octu z kielicha goryczy.

Śmiało! Bierz i pij z niego. Pokaż nam jak syczysz...*

W kraju, w którym nie ma już autorytetów,(1)*

wyższą sztukę szylduje stado wierszokletów

pasanych przez mecenat katonarodowy,

przyklejono kulturze emblemat ludowy.

Matce Boskiej Smoleńskiej oddają pokłony,

każdy, kto w zamach wierzy, ten błogosławiony

słowem jak wąż pokrętnym i sykiem żmijowym.

Modły wznoszą nie w kruchcie, lecz w szyku bojowym.

Wiedźma: Klątwa. Wlewa kroplę jadu z buteleczki do kotła.

*Bierze mnie na wymioty, bierze mnie na skręty.

Kto go wpuści pod strzechę, ten będzie wyklęty.

Gdy wasza chata skraja, a za nią upadek:

łeb podły islam wznosi, wokół pełno jatek,

wy, poddani działaniu systemu imadeł

wstrzymajcie w piersiach oddech: lacki grzmotnie diabeł.*

(chichot wiedźm)

https://www.youtube.com/watch?v=sG52A719Dlw - link

W kraju, gdzie jedni drugich ciągle robią w wała(2)

dla szlacheckiego bytu, gdzie ojczyzna mała,

żeby się w niej rodacy sami mogli zmieścić,

nie będą się z obcymi miłować, ni pieścić.

W kraju zrytym bitwami harde żyje plemię, (3)

co ponad własne życie ukochało ziemię.

Krwi nie waha się przelać w szaleńczym powstaniu,

podlewa swoimi łzami pustkę na zesłaniu.

Kocha i nienawidzi, nie zna oziębłości,

często w zapamiętaniu uśmierca z miłości,

to, co inne, nieznane, ze świata, czy z piekła,

bo je żydowska matka czułością urzekła.

To ją szczerze miłuje, nieważne, czy w klapie,

na górze jasnej, ciemnej, czy w Rydzyka łapie.

Matka Boska Licheńska, Matuchna Smoleńska.

Mateczka Jasnogórska, Lwowska i Wileńska!

A kiedy lacki Mojżesz z dobrą matką w klapie, (4)

kropli krwi nie przelawszy przywraca na mapie

dawną ojczyzny godność, to oszczerstwem plwając,

krzyż dla niego strugają, niech odchodzi łkając.

Przecie zwykły elektryk! Co on? Sam obalił?

Dobrze mówić nie umie, chełpi się i chwali! (fuck)

Lecz mowa ta pokrętna, której nie sprostali

wielcy w mowie i w piśmie marksiści wspaniali,

to tajemnica wiary, która karłów pychę

poniewiera i chłoszcze, żalu jest kielichem.

Mojżesz go pije do dna i karłom w twarz pluje. (5)

Lud z fałszu wyprowadza, plan bestii rujnuje.

Gdy karzeł go wychyli, a prawda nie zdławi,

drżyjcie wszystkie narody, bestia się objawi.

Ujrzy ducha cierpienie, pozna ludzką zawiść,

i w wielu czystych sercach rozpali nienawiść.

Wolnym wojnę wypowie, zbawicielem zwany,

a głupcom, by stępieli, nałoży kajdany.

{Noc kryształowych noży! do Szeli i chronologicznie karły w migawkach}

Chórek upiorów:

Zatem niech plagi spadną na podły inwentarz.

Jego matka bolesna, jego dom to cmentarz.

(W kotle pojawiają się duchy husarzy)

Och, rodacy! Wam sława husarskiej odsieczy? (6)

Łeb wasz orli w obłokach, cała reszta skrzeczy!

Zatem, gdy parobkowie wszelkiego rodzaju

dosiadają rumaków, by pędzić do skraju

przepaści, gdzie czyhają wilki i hien zgraja,

tam sprawiedliwym duszno i serce się kraja.

Wy nie z kolan wstaliście, lecz na twarz padliście

przed mlaszczącym bałwanem, jak Kmicic! Jak liście!

Czyż nie widzicie w karle cienia Radziwiłła?

Zaćma na wzrok wam padła? Gęsta mgła spowiła?

Coście się tak przyssali do piersi tej knieci?

Upadł już całkiem orzeł, czy duch jeszcze wzleci?

Świat ma się kręcić bez was? Wam krzyż i mogiła?

Od tej waszej zarazy, lepsza już jest kiła.

Och, Wam nie z kolan wstawać, wam pełzać w procesjach!

Jak sądzicie rodacy, po czym ta sukcesja?

Chyba nie po tym raku, wszawym i czerwonym?

Mocno doskwiera życie w państwie wyzwolonym?

Brakuje w nim powodów, żeby nic nie robić?

Dlatego, gdy coś wyjdzie, zaraz trzeba dobić?

Pyski w poprzek wykręca, tyle jest zajadów

w waszych syczących paszczach, całkiem jak u gadów!

Bywało, że Mickiewicz rzygał przy pisaniu,** (7)

gdy upojony trunkiem plątał się w posłaniu,

miast się okna framugi uchwycić i chlusnąć,

zapaskudził rękopis, żeby was choć musnąć.

Chórek upiorów:

*Musicie się pogodzić, tacy są poeci.

Choć podli i zuchwali, z nimi orzeł leci.*

Kiedy was łączy tylko rozpacz nad zgliszczami, (8)

po co ma się Maryja zmiłować nad wami?

O co modły wznosicie i o co błagacie,

kiedy tak zapalczywie do jej stóp padacie?

Czy nie o szubienice dla zdrajców i katów,

którzy znają robotę? O łamanie gnatów?

O balwierzy, co złą krew puszczą ulicami?

Pierw łeb nożem ogolą i poszczują psami,

potem: na anioł pański ranne wstają zorze!

Ja, dla Ciebie grzeszyłem, wybacz Panie Boże!

(W kotle pojawia się duch Kmicica. Wymachuje szablą.)

Chórek upiorów:

*Kiedy ci szabla droższa od twego ubrania,

od jadła, od krwi brata, nie znajdziesz posłania!*

Ech, Kmicicu, Kmicicu! Cóżeś ty narobił? (9)

Ty żeś chaty sąsiadów kurem przyozdobił.

Płoną lackie zagony, czarna spadła sadza,

duch twój nieokiełznany na cmentarz prowadza.

Wciąż ruszają w zajazdy ci twoi dziedzice!

Każdy z nich w sercu własną ma Bogurodzicę.

Chcecie ojczyzny wolnej? Racz ją wrócić Panie?(10)

Wy tylko do szabelek macie powołanie!

Wy kochacie powstawać, wolność dla was kulą

u nogi! Boże drogi! A klatka swobodą!

Tam wam skrzydła rosną, a rogi nie bodą.

Na polach lackie diabły, a w klatce orlęta.

Zły czar na was rzuciła caryca przeklęta?

Chryste! Czy jeszcze kiedyś będziecie narodem?

Czy jak mówią Moskale: ropiejącym wrzodem,

skazanym na utratę dorobku i ziemi?

Czy parszywy poeta cokolwiek was zmieni?

Chórek upiorów:

*Nad chmurami lot orli, na co wzrok sokoła?

Nie szczędźcie woskowiny, jedźcie, nikt nie woła.***)*

Nie widzicie jak bardzo wszyscy się różnicie, (11)

gdy ciemnotą i fałszem z Boga sobie drwicie?

Nie dajecie rozkwitnąć tej różnorodności,

co w was krzyczy, wrze, kipi, rwie się do wolności.

Ech, wy Lachy! Wy orły, jastrzębie, sokoły!

Czyż nie wróble stawiacie dzisiaj na cokoły?

Taka drzemie potęga, a rządzą miernoty.

Knieć ojczyznę zarasta, głupcy i nieloty

pasą się na państwowym, harcują po polach.

Gdy się naród poróżni, znów wróci niewola.

Ach, co was tak uwiera? Przed czymże tak drżycie? (12)

A może to nie strachy? Może się brzydzicie?

Wszystkim, co nie przystaje do świata obrazu,

który tępe łby mami. Listą jest nakazów,

nikczemności tryumfem, karłów bufonadą,

teatrem upadłości, najgorszą żenadą.

Czy was rozum opuścił? Róg daliście knieci?

Boga się nie boicie? Czyście karła dzieci?

To wasze jest zwycięstwo? Już wam obca trwoga?

Zatem niechaj was wszystkich zaleje jad Boga!

(Wiedźma czyni zaklęcia nad kotłem, wlewa do niego z buteleczki kroplę jadu)

Ty kochasz to, co polskie, co Polak wyrabia, (13)

ale przecież nie będziesz swojego dorabiał!

Ty prędzej donos złożysz na firmę sąsiada,

bo twoim ukojeniem - za płotem mieć dziada.

Wtedy masz wielkie serce i wielkie współczucie

dla ubogich, więc donieś, poczuj to ukłucie!

Tyś największym patriotą, szczycisz się ojczyzną, (14)

lecz praca u Polaka dla ciebie pańszczyzną,

co uwiera, krew burzy, aż się nie chce robić,

więc twój umysł roztrząsa: jak tu pana dobić?

A kiedy ci ucieknie jakiś polski Midas,

wówczas głosisz hasła: nie kupuj u Żyda!

Pojawia się anioł stróż z rogiem nad kotłem:

Jedynie wasza cnota krytyk się nie boi.

Na sądzie ostatecznym do końca wystoi.

Gdy anioły odtrąbią radosną nowinę,

otrzymacie róg boży, a Judasze linę.

Anieli was błagają, żebyście nie dęli,

bo ogłuchną, oślepną, nie będą wiedzieli,

które są diabła dzieci, które po kądzieli.

I przez to wasze wycie, skończycie w kipieli

ognia, siarki, łez, bólu i płonnych nadziei.

Jego róg wpada do kotła.

(W kotle pojawia duch Jakuba Szeli z rogiem w ręku)

Wiedźma:

Patrzcie! Zbliża się w pląsach duch Jakuba Szeli.

Bliżej, bliżej! Zapraszam, byście się przyjrzeli!

Kmiecie:

Oj, niedługo się skończy nasze mordowanie,

jak Jakubek z chłopami zrobi szlachcie pranie.

Chórek upiorów:

*Gdy twój brat faworytem po schedę, po trupie

naprzód idź, los jest twój, pierw ojców spal chałupę.*

Ech, Jakubie, Jakubie! Cóżeś ty uczynił? (15)

Wciąż o pomstę wołają twoi jakubini.

Każdy z nich w sercu nosi zawiść po wsze czasy.

Ni to pany, ni chłopi, z jakiej oni rasy?

Ich są pola odłogiem pod lasem leżące,

ich są rzeki i lasy, miedze i zające.

Ich jest woda, powietrze, mleko, miód i surdut.

Chórek upiorów:

*Ich miotła, co zamiata! Pod dywan lacki brud.

Ich Boże jest wiejadło! Wywiewa z Lacha smród.

Ich przetak jest, co czyści! Oddziela gorszy sort.

Ich dzbany na szampany! Karnawałowy tort.*

(Tutaj są wypełniacze: String Quintet in E major, Op. 11, No. 5, G. 275: III. Minuetto ciarachów, zachowane w oryginale. Taniec odbywa się wokół kotła. Tańczą z drewnianymi krzyżami.)

Duchy wielkich Lachów:

Dziś nas dźgają krzyżami kmiecie surdutowi!

Knieć ich szczuje na naród, oni rżnąć gotowi!

Na naród, który wyrósł z pańszczyzny i panów,

choć wszystko przeminęło, dziś nie spęd baranów!

Pamiętajcie ciarachy: wrócą jeszcze Lachy!

Nie złamią Lachów ducha na zające strachy!

Żar z lackiego kotła. Przyzywanie Legionów.

Twoją duszę na krzyżu rozciągam i kroję

słowem jak brzytwa ostrym. Octem ciebie poję.

Zdychaj rodzie żmijowy, niech cię złożą w grobie!

Lecz byś znowu zmartwychwstał, zapłaczę po tobie:

Och, Lachu! Z grobu powstań, skądeś już powstawał!

Szablą świśnij i rozpędź upiorny karnawał!

Tyś Ziemię z posad ruszył, a Słońce zatrzymał!

Zmiótł krzyżacką potęgę, potop żeś wytrzymał!

Z niczym Turków pod Wiedniem odprawiłeś dzielnie,

wnet doceniłeś sztukę, a cyrkiel i kielnię

uchwyciłeś by wzrastać! Pierwszy traktat wzniosłeś:

fundament demokracji. Ty pierwszy dorosłeś!

Rozbłysłeś i... zgasłeś. Ech, Lachu...

Żarem zionę: rozniecam ogień w waszych sercach.

Jam jest Lach z krwi i kości! Mój krzyż, moja tęcza!

Krew waszych wielkich przodków wsiąkła w lacką ziemię.

To gniew z mogił się sączy. Oto jego tchnienie:

Zerwijcie lackie diabły zasłonę z żałoby!

Tylko w was jest nadzieja, usłyszcie ten skowyt...