Uczeń w klasie

Mówi się, że kwiat na parapecie i uczeń w klasie potrzebują takiej samej troski. Kwiat potrzebuje światła, powietrze i wody; bez nich zwiędnie i uschnie. W klasie światła i powietrza dostarczają stworzone byty, a wodę wlewa do doniczek uczeń, uczennica albo pani woźna. Tutaj bez pomocy człowieka, bez dostarczenia wody kwiat nie ma żadnych szans na przeżycie.

Rodzice w domu, nauczyciel w klasie, pełnią podobną rolę.

Dziecko, uczeń, który doświadcza wzrostu i rozwoju, potrzebuje wciąż nowych kropli wiedzy, zdobywania nowych sprawności potrzebnych do samodzielnego funkcjonowania w dorosłym życiu. Roślina na parapecie, która zachwyca pięknym kwiatem jest jakby podziękowaniem za włożony trud opieki i pielęgnacji. Podobnie jest z dzieckiem, uczniem, który potrafi wyrazić swoją wdzięczność wobec swoich dobroczyńców. Czasem wystarczy słowo: Dziękuję! Przecież dobro jakie wyświadczają nam inni, jest piękne i ważne, zaś podziękowanie u dawcy daje poczucie dobrze wykonanej pracy – satysfakcję, chęć i nową energię do działania  z pasją i oddaniem.  Jakże wymownym symbolem jest zakończenie roku szkolnego, gdy uczniowie nauczycielom w podziękowaniu przynoszą kwiaty, jako symbol wdzięczności, spod których rąk wychodzi ze szkoły ukształtowany młody człowiek.

Motto!

Wdzięczność to spotkanie serc na płaszczyźnie szczęścia.