Przytulam się do białego pnia 

Czuję jak krążą soki pod korą  

Ustami muskam brązowe gałązki  

Niebiańskie listki tętniące wodą 

Brzoza wygina się lekko drżąca 

Cicho szuka mojego oddechu 

Pnie się wysoko prawie do słońca 

Otacza konarem w świetle zmierzchu 

Oddziela niewidzialną zasłoną  

Tak trwamy razem w połączeniu 

I tylko oczy mi dalej płoną 

bo chciałbym ciągle być w jej cieniu