nigdy nie ma mnie w pełni. 

co przez to rozumiem? niestabilność. 

ksobność. nie dawanie się pojąć 

jeśliby mi się zdechło 

- a i tak prędzej, czy później to nastąpi 

(nieśmiertelność i życie pozagrobowe 

to smutne bajki) 

- zaraz zostanę... oszpecony. zdeformowany. 

przeinaczą, pozostałe na powierzchni 

zipiące jeszcze skurczysyny 

esk-koledzy z klas, sąsiedzi 

każdy będzie pamiętał koślawiej 

mniej, lub bardziej błędnie 

dosztukują się wydarzenia, dopiszą melodramaty 

moje niewypowiedziane słowa 

(`ja` - użytkownik komputera Elwro 800 Junior 

- choć w rzeczywistości nawet 

nie widziałem takiego cuda - 

żebrzący o dwa złote, których brakuje 

do flaszki denaturatu 

albo złodziejowaty i pozbawiony honoru bezJa) 

więc ucieka się w noc, pustą i surową 

wokół - taniec z gwiazdami, nieposkramialny. 

pełgają srebrne łuski. tylu mnie 

tak wielu podobnych z zewnątrz 

różniących się w szczegółach, albo i wcale 

wymyślonych, mnie - czystych przekłamań 

wybełkotanych 

- bierze w dłonie okruchy, wiruje 

nabijanie rytmu. epileptofilia. byle dalej! 

ponad głowami wyrastają miasta 

sztuczne, z łyka i kory 

dobrze ukorzenione domy jednorodzinne 

kamienice o rozłożystych gałęziach 

przytulne pokoiki 

na ścianach - lustra idealnie skrojone pod 

naszą wspólną twarz 

powietrze - też jakby na miarę 

mieścimy się w nim cali 

włącznie z cieniami 

i zatracamy się, każde ja 

odpływa w innym kierunku 

pojutrze będzie padać grad