Do obywatela Jana Brzechwy

(który się rymów nigdy nie wstydził)

Gdy wieczór przeminie na czytaniu wierszy,

Westchnę lirycznie: Janie, jesteś pierwszy…

Pierwszy spośród licznej rzeszy literatów,

Którzy podążyli tą drogą zza światów.

Przekonałeś się już, co tam w trawie piszczy

I czy to, co szkliste, naprawdę się błyszczy.

Wyzwolił cię Pan Bóg z twojej udręki,

Której niewątpliwie są pisarza męki.

A ty pewnie myślałeś, że każe ci pisać

O pchełkach i perełkach, i o rudych lisach.

Może nawet miałeś zamiar literacki,

Żeby Pana Boga złapać w swoje macki;

Pójść z nim na spacerek i omotać Boga,

Lecz bajkopisarzom Bóg ręki nie poda.

Nawet On się musi mieć wciąż na baczności,

Kiedy w swoich progach wita takich gości,

Co za życia pełni lirycznej przekory

Chcieli po świecie szaleć jak czerwone anioły.

O, i przeszłość twoja czerwienią kraszona!

Tak trudno komucha przytulić do łona.

Ja ci obiecuje, mimo twej przeszłości,

Że w domu mym będziesz nieprzerwanie gościć.

Twoje wiersze proste, rymem okraszone.

Niejednego jeszcze nauczą mnie one.

I do Pana Boga westchnę w twojej sprawie,

Żeby ci pozwolił rymować ciekawie.

Żeby się nie wzbraniał przed twoim talentem,

Pozwolił wygłosić wiersz przed każdym świętem.

Na tym niebo zyska i ziemia ocali…

Wiersze pisać łatwo, trudniej je pochwalić.