Czasem w pandemii ktoś powie,

Co zapamiętać chcesz sobie.

I nawet przyznasz mu rację,

Dziękując za inspirację!

Niech czytelnicy też wiedzą

I mój monolog prześledzą...

Jestem już w domu cały rok,

Nie mogłam nigdzie pojechać,

Bo chodził za mną krok w krok

Anioł rozsądnych zaniechań.

Stanął przede mną zaraz, gdy

Myśli posłałam w podróże.

Kazał się modlić, żeby zły

Nie zamknął ludzi na dłużej.

Pandemią wytłumaczył fakt,

Że nic z wyprawy nie będzie...

I nie powinnam liczyć strat,

Bo tak jak tutaj jest wszędzie.

Bardzo posłuszna byłam mu,

Kiedy odczekać mi kazał.

Zamiast wycieczki jak ze snu,

Wybrałam stary banał:

Że lepsze swoje niż cudze,

Co bliskie - poznać trzeba,

Inaczej rano się zbudzę

Pod skrawkiem czyjegoś nieba.

Trąba anielska ciągle grzmi,

Przed podróżami przestrzega

I zatrzaskuje przede mną drzwi

Z obcym wyglądem nieba.

Modlitwy do anioła ślę,

By dał mi paszport na krótko.

Zobaczyć Wisłę i Szczyrk chcę!

I wrócę tutaj szybciutko.

Nic z tego - anioł rzecze mi -

Nie spełniam życzeń wariatki.

Pandemia dorwie cię w szpony i

Powąchasz od spodu kwiatki!

Wtedy olśnienie, nagły fart;

Odbędę podróż w zaświaty!

Chwycę za skrzydło niby brat

Anioła aerostaty!

Przy nim bezpiecznie spędzę czas,

Świat pooglądam z wysoka,

Napiszę wierszyk, może dwa

No i pobujam w obłokach!

Jak się czytelnik domyśla,

Anioł mi skrzydło przyprawił,

Z mapą w zaświaty mnie wysłał,

Drogę powrotną też zdradził.

Ale na końcu do ucha

Rzekł mi memento odwieczne:

Pamiętaj, marzenia ducha

Dla ciała są niebezpieczne.

Myśl ta mnie zawsze otrzeźwia,

Gdy wolno jechać w nieznane,

Kiedy pandemia zwycięża,

Omijam wciąż Zakopane.

A jeśli jeszcze mi anioł

Zaniechać każe Sopotu,

Dorzucę mu Wielki Kanion

I się pozbędę kłopotu!