taka zwyczajna jesteś z tym mopem

bez makijażu i włosy w nieładzie

że popełnię niejedną strofę

jak talerze na stole kładziesz

lata minęły i szczyty uniesień

zostało coś czego nazwać nie umiem

jesteś częścią przyrody – jak jesień

pełna deszczu i przedziwnych wzruszeń

trochę już zmarszczek i ciut mniej wigoru

ale kiedy przy kominku stajesz

znika sepia i znowu nabierasz kolorów

w tym zdjęciu wiszącym na ścianie

dziś już nie żyjemy w namiętności szale

wszystko płynie leniwie pod stropem

dziś z pieca zakalec

ale...

kocham cię dalej

kiedy patrzę na ciebie z tym mopem