Wdech, wydech. Wdech, wydech. Dziesięć sekund. Szedł tą drogą tysiąc razy. Co tam tysiąc! Dziesięć tysięcy! Jeśli nie więcej. Najpierw szybko zejść z ulicy w zanurząjący się w ziemi tunel. Potem pomału przy ścianie, po lewej stronie podejść do drzwi. Wdech, wydech. Pięć sekund. Potem już na paluszkach, ostrożnie, by żaden odgłos nie zdradził jego obecności. Zbliżyć się do nich. Do drzwi.

Właściwie to wrota jakieś a nie drzwi. Dwuskrzydłowe, wielgachne wrota, prowadzące do ciasnego pomieszczenia pod poziomem ulicy. Zamykane nie wiedzieć po co przejście na sąsiedni dziedziniec. Nawet i nie zamykane. Bo te pieprzone wrota zawsze są w pozycji półotwartej. Zawsze jedno, lewe skrzydło jest niedomknięte. Ba! Nie da się go zamknąć. Ani ruszyć. Czy w jedną, czy w drugą stronę. Tak sobie tkwią półotwarte, to zapraszając do wejścia, to strasząc tym, kto może z nich wyjść.

Tysiąc razy to powtarzał. Co tam tysiąc! Dziesięć tysięcy! Jeśli nie więcej. Wdech, wydech. Stoi już przy drzwiach, trzyma w ręce granat hukowy. Teraz tylko wyjąć zawleczkę, cisnąć za drzwi granat, odliczyć 3 sekundy do wybuchu i wskoczyć za drzwi z palcem na spuście MP5. Albo lepiej posłać serię, wystawiając za drzwi tylko ręce z automatem. Ale tak się nie da. Nie zaprogramowano takiego ruchu.

Wtem bum, ekran ciemnieje, on pada. Kurwa mać! Znowu jakiś kamper. I znowu wszystko od początku. Wdech, wydech. Wdech, wydech… Dziesięć sekund.

Nie, coś nie tak. Coraz trudniej oddychać. Ileż razy szedł tym korytarzem? Po dwie godziny codziennie. Razy pięć dni średnio w tygodniu, razy średnio czterdzieści pięć tygodni w roku, razy tyle lat… Po co?

A teraz leży na ojomie podpięty pod pikający aparat. Wdech, wydech. Siedem sekund. Pięć sekund… Wdech… Już nie ma wydechu. Po prostu zeszło powietrze. Pikający aparat zaczął wydawać jednostajny pisk. Game over. No respawn. Connection lost.