Coś...
Coś urzekającego...

"Znów karzesz mi odejść"

"karzesz"?, Majstersztyk.

ile Osób,
Poetów, Literatek... na Świecie,
może
tak Napisać, tak /się/ Wyrazić?, jak Pani
ile?

po prostu... Oszołomienie.

kim, Pani jest?
kim, jesteś?

"karzesz mi odejść"?

to?
to jest... Dno.
Dno... Serca.
kobiecego, wnikliwego,
przedobrego.

-kim, jesteś?, Miro
-kim, Pani jest?, Matrono
-Grą Słów, proszę "upadłego" Pana

"Znów karzesz mi odejść"

szczerze?
Cud Cudów.
Cud nad Cudami.

"Znów karzesz mi odejść"

szczerze?
Bajka Bajek
Baśń nad Bajkami

Wiersz wzbudza emocje, ale sposób zapisu, czyli brak znaków interpunkcyjnych, powoduje, że czytelnik nie wie, kto jest naiwny: Ta biegnąca, czy też ta łudząca się?

Interesujący wiersz. Obraz działa na wyobraźnię.
Bardzo mnie jednak kłuje błąd ortograficzny w pierwszym wersie. W tym przypadku jest to pułapka, gdyż zarówno "karzesz" jak "każesz" jest poprawne, ale wszystko zależy od sensu i kontekstu.
Dla mnie jest jednoznaczne, że chodzi tu o rozkaz: każesz mi odejść. Rodowód: "kazać".
Gdyby czasownik pochodził od słowa "kara", byłoby wtedy prawidłowo "karzesz". Jednakże musiałoby być "karzesz mnie (za coś) ", a nie "mi".
Problem, o którym pisze janko, można byłoby obejść, używając "a ja naiwnie łudzę się". Jednak braknie wtedy efektu ostatniego wersu,który brzmi jak puenta. Rzeczywiście znaki interpunkcyjne rozwiązałyby problem najlepiej, pozostawiając treść i wymowę nieruszoną.

Ile błędów może popełnić ślepa /chociaż widząca/ kobieta?

Wszystkie

??

Synonimem naiwności jest infantylizm, w kobiecym wydaniu niezwykle skuteczna metoda przetrwania u boku mężczyzny,

który /jak pamiętamy/ wprost uwielbia tzw. blondynki