Piękny wiersz. Piękny obraz. Robi wrażenie.

piękny, zakończenie na bardzo :)

Rzeczywiście piękny wiersz.

Życie to jak na stacji kolejowej wieczne powitanie z pożegnaniem,

a stoicyzm jest jedyną postawą, która równa nas-podróżnych z bogami

otoczony szumem deszczu
idę ścieżką wytyczoną z żółtych liści
do domu

(patrz wielka alegoria ludzkiej kondycji)

Co nas trzyma na tej ścieżce??

Nadzieja powrotu do domu,

który to dom w tej poetyce jest synonimem bezpiecznej dziecięcej kolebki

??

Home, sweet home!

W Polsce

d z i s i a j

wg danych szacunkowych 10 milionów Polaków /w tym rodzin z dziećmi/ nie ma W Ł A S N E G O dachu nad głową. Kiedy jesteś od zawsze na zawsze bezdomny, wizja samotnej ścieżki usłanej żółtymi liśćmi może być nie do przełknięcia

Czym jest /tutaj/ tytułowe przewartościowanie?

Innym spojrzeniem na problem czy na sytuację, w tym także na swoje własne ścieżki??

Idę ci ja idę
Przez góry i doły
Nocleg mój daj Boże
Na sianku stodoły