obumarły kurz wędruje po ścieżce

poszukuje na niej starości dnia

zlękniona myśl straty perspektywy

oszukuje sama siebie roniąc łzy

puste miejsca na szkicu ciemnym

dewastacja mirażu niezmiernie złego

koniec staje się zmartwieniem

brak oddechu tuż przez zakończeniem