Balansując w gwiazdozbiorze śmierci

w czarnych przestrzeniach Saturna

rozświetlam rozdartą głębię zgorzkniałą

melancholią doznając częściowego

eufemizmu bólu

Wewnątrz mego ciała szaleje

hybryda emocji, gdy popełniam

mentalne samobójstwo dusza zastyga

przepełniona acedią, rozszarpywany

surowością doznań mogę kierować

ciałem rozrywając całokształt marzeń

Sumaryczność wizji rozbudza dążność

do gniewu wobec boskiego istnienia

wtedy rozpalam płomienie śmierci

rozpraszając ból i żal, powstając z upadku

życia by polować głęboką Nocą...