NA ZAKRĘCIE

Artur wykonał nerwowy ruch mięśni twarzy i poczuł, jakby  znalazł się w nienaturalnym świecie. Wokół rozprzestrzeniała się gęsta mgła, a z niej wyłaniały się tysiące pięknych kobiecych twarzy.

-To chyba już po mnie – medytował i bał się otworzyć oczy. – Profesorze, czas już wracać! Nie śpieszy się pan do przyjaciół? – dotarło do niego już nieco wyraźniej. Z trudem podniósł obolałe powieki. Bez problemów rozpoznał doktora Grabińskiego.

-Witam dojrzałego mężczyznę z młodzieńczym sercem. Ale przez pewien czas nie możesz go zbytnio eksploatować. Teraz odpoczywaj, bo odbyłeś  wyczerpującą podróż. I nie myśl sobie, że się od nas tak szybko uwolnisz. Będziemy się spotykać często i to przez  długi czas.

–O czym on mówił? – pomyślał Artur i opuścił ciążące powieki.  I ponownie ujrzał we mgle tysiące pięknych twarzy. Ale tym razem mgła powoli opadała, a wraz z nią rozpływały się twarze. W końcu została tylko jedna,  bardzo wyrazista i z pielęgniarskim czepkiem na puszystych włosach.

–Ja skądś znam tę kobietę. Musiałem ją kiedyś widywać. Ale kiedy i gdzie? – myślał. Chyba nawet na chwilę zasnął, bo potem szybko podniósł powieki, rozejrzał się po sali i znowu zamknął oczy. – Tak, już wiem, to przecież twarz Ewy, mojej Ewy – uświadomił sobie. Poznali się, gdy rozpoczynał studia doktoranckie na informatyce Uniwersytetu Warszawskiego. Mieszkał wtedy w domu asystenta. Miał samodzielny pokój z maleńką łazienką i kuchenną wnęką. Poznali się przypadkowo, gdy podał jej rękę podczas wysiadania z tramwaju. I tak się zaczęło. Ewa pochodziła z małego miasteczka na Mazowszu. Była pielęgniarką w wojskowym szpitalu przy ulicy Szaserów, mieszkała w przyszpitalnym hotelu. Nigdy jednak go do siebie nie zaprosiła, nigdy też nie mówiła o swojej rodzinie, pracy i o znajomych.  Spotykali się dość często. Z czasem, chyba gdzieś tak od połowy stycznia, zaczęła zostawać u niego na noc, chociaż oficjalnie było to zabronione. – A właściwie to dlaczego Ewa mnie zostawiła? – pomyślał i znowu zasnął.

–Pora zbudzić się, profesorze – usłyszał przyjazny głos doktora. Otworzył oczy i odpowiedział lekkim uśmiechem. – Jak się czujesz? Czy coś ci dolega? – zapytał. Miał zwyczaj bezpośredniego zwracania się do swoich pacjentów. – Chyba miałeś jakieś przyjemne sny, bo wyraźnie uśmiechałeś się. Ale chyba nie był on przyjemny do samego końca, gdyż przed zbudzeniem miałeś niewesołą minę. Lecz nie przejmuj się,  z kobietami to zawsze tak jest – zakończył na odejście.

–Skąd on wie, o czym myślałem, a być może nawet śniłem? – pomyślał i ponownie wrócił do wspomnień. – Dlaczego Ewa tak tajemniczo zniknęła? Mogła chociaż poinformować o wyjeździe, pożegnać się, a ja bym to zrozumiał, gdyż wiedziałem, że przy moim stanie zdrowia nie jestem dobrym kandydatem na męża. Ile ja jej wtedy szukałem – pomyślał i zaczął przypominać sobie te nieustanne wyjazdy na ulicę Szaserów i oczekiwania przy bramie. Kiedyś to nawet zwrócił na niego uwagę strażnik stojący przy wejściu do szpitala. – Czy pan tutaj kogoś szuka, bo widuję tu pana już od dłuższego czasu? – spytał zaciekawiony. – Tak, proszę pana, szukam takiej jednej ładnej pielęgniarki, która tutaj pracowała. – Szanowny panie, u nas wszystkie pielęgniarki są ładne, ale nie masz pan czego tutaj szukać, bo są one obstawione przez naszych młodych doktorków.  Ale ta, o której pan mówisz, trzymała się od nich z daleka. Jednak, proszę pana, pan rozumie – puścił znacząco oko i potarł charakterystycznie palcami prawej ręki. – Wiem – odpowiedział Artur – informacja kosztuje – i dyskretnie wsunął banknot do dłoni strażnika. – Wiesz pan – kontynuował strażnik – ona odeszła z pracy tak z dnia na dzień. Wszystkich to zaskoczyło, żałowaliśmy jej, była taka ładna i miła. Zawsze pierwsza mówiła dzień dobry. Do kadr to jednak nie masz pan po co iść. Tam nic nie powiedzą. Prędzej recepcjonistki z hotelu pielęgniarskiego. To tam za tymi niskimi blokami przy ulicy Garwolińskiej – wskazał dłonią kierunek.

–Spodziewałyśmy się pana. Ewa nas ostrzegała – powiedziała uprzejmie sympatyczna pani zza okienka recepcji. – Dokładnie pana opisała, więc od razu rozpoznałam. Jednak Ewa bardzo nas prosiła, by nikomu nie udzielać  żadnych informacji, a panu w szczególności. Ale nie to – zastrzegła – żeby o panu mówiła coś złego. Wprost przeciwnie, wychwalała. Przed odejściem powiedziała, że nikomu nie ujawni przyczyn tak zaskakującego wyjazdu. – Widocznie musiała tak zrobić – powiedział Artur i odszedł, nie próbując wyciągać od recepcjonistki żadnych informacji.

–Panie doktorze, ja wiem, że pan nie może tego powiedzieć, ale czy w jakiś sposób mógłbym się dowiedzieć, kto jest dawcą mojego serca? – zapytał doktora Grabińskiego, kiedy był u niego na konsultacji kilka dni przed wypisaniem z Centralnego Szpitala Klinicznego MSWiA przy ulicy Wołoskiej. – Zrozum, przepraszam bardzo, niech pan zrozumie, że ja nie mogę tego ujawnić. Zresztą oficjalnie nawet tego nie wiem, ale wydaje mi się, że i tak nierozważnie za dużo powiedziałem. Reszta zależy wyłącznie od ciebie. Jeżeli bardzo będziesz chciał, to dopniesz swego. Ale na mnie nie możesz liczyć – zakończył rozmowę, klepiąc przyjaźnie Artura po ramieniu. Do swojej sali wrócił trochę rozczarowany, położył się na łóżku i przymknął oczy. – Co on miał na myśli, mówiąc, że za dużo powiedział? Przecież w rzeczywistości nie powiedział nic. Zaraz, zaraz – zamruczał pod nosem – przecież bezpośrednio po moim wybudzeniu wypowiedział chyba takie zdanie: Witam dojrzałego mężczyznę z sercem młodzieńca. Tak, na pewno tak brzmiało to zdanie. Teraz doskonale je sobie przypominam. A to przecież musiało coś znaczyć. I ta dzisiejsza uwaga, że chyba i tak za dużo powiedział. To musi być ten prawdziwy trop.

Bezpośrednio przed opuszczeniem szpitala ponownie rozmawiał z doktorem, ale i tym razem usłyszał życzenia szybkiego powrotu do zdrowia oraz sukcesów w poszukiwaniach. Artur zrozumiał wtedy ostatecznie, że teraz musi wyłącznie liczyć na siebie.

Przejeżdżając obok Biblioteki Narodowej, doznał niemal olśnienia. – Przecież klucz do wyjaśnienia może znajdować się w tym obiekcie – pomyślał. – Jest tam zgromadzona cała polska prasa, nawet gazety gminne i zakładowe, a skoro dawcami organów są zazwyczaj ofiary wypadków komunikacyjnych i zbrodni, to o takich zdarzeniach prasa lokalna na pewno pisała. Wystarczy więc ją dokładnie prześledzić, a szczególnie z kilku dni poprzedzających operację, a reszta wydaje się być już prosta – rozważał.

Kilkudniowe ślęczenie w czytelni właściwie niczego pewnego nie wniosło. Co prawda zgromadził sterty kartek z notatkami, opracował na własny użytek program komputerowy, wprowadził do niego zgromadzone dane, ale wciąż miał coraz więcej wątpliwości. Czy czegoś nie przeoczył? Czy zdobyte informację były prawdziwe i – co chyba najważniejsze – czy do bazy danych wprowadził tę jedną, jedyną i najważniejszą informację? Bo jeżeli nie, to rozwiązanie najbardziej skomplikowanych algorytmów niczego nie da. I tego bał się najbardziej.

–I jaki jest skutek twoich poszukiwań? – zagadnął Artura doktor Grabiński podczas kolejnych badań kontrolnych i nie oczekując na odpowiedź, przystąpił do czynności lekarskich. Artur nie zaczął nawet odpowiadać na to pytanie, bo kolejne sypały się jak z rogu obfitości i dotyczyły wyłącznie stanu zdrowia. – Zostaniesz tu jeszcze na dwa, trzy dni, gdyż trzeba wykonać niezbędne badania, ale wszystko jest w jak najlepszym porządku. – Z interesującego mnie okresu przejrzałem całą krajową prasę. Zebrałem ogrom informacji, ale celu, niestety, nie osiągnąłem. Nadal tkwię w przysłowiowym polu – odpowiedział Artur na pytanie, o którym doktor chyba już zapomniał. – Oj, profesorze, rozczarowujesz mnie. Informatyk ślęczy nad prasą. Ale jak zwykle najciemniej jest pod latarnią. A nie słyszałeś o bazie danych Komendy Głównej Policji? A słyszeć musiałeś, skoro prowadziłeś szkolenie dla informatyków tej komendy. Nic sugerował nie będę, ale spotkanie z dyrektorem Ośrodka Przetwarzania Informacji  inspektorem Topolskim chyba by nie zaszkodziło. To bardzo mądry oraz uczynny policjant.

–Proszę pana, chciałbym się skontaktować z inspektorem Topolskim. On tutaj prawdopodobnie jest... – Artur nie skończył zdania, gdyż dyżurny policjant mu przerwał. – Wiem, wiem. Czy pan jest z nim umówiony? – Nie, nie jestem, ale... – Dobrze, sprawdzimy, czy pan inspektor jest na miejscu. Jest, proszę bardzo, niech pan z nim rozmawia, przełączam rozmowę – wskazał ręką na telefon. – Dzień dobry panie inspektorze, nazywam się Artur Jerzyński. Chciałem... – nie dokończył, gdyż w słuchawce usłyszał: Dzień dobry, już do pana przychodzę. Proszę chwilę zaczekać.

-Witam pana profesora – Artur zobaczył przed sobą przystojnego mężczyznę w średnim wieku. Wydawało mu się nawet, że go już kiedyś widział, był tego niemal pewny. – A co to sprowadza do mnie mojego promotora? Proszę wypisać panu profesorowi przepustkę – zwrócił się do dyżurnego policjanta. – Wreszcie będzie okazja, by po latach pogawędzić i powspominać. Kiedyś nawet miałem zamiar skontaktować się z panem, myślałem o doktoracie, ale, rozumie pan, jak zwykle nie było czasu. A wie pan, koledzy ze studiów to mi nawet zazdrościli, że miałem takiego mądrego i młodego promotora. Niemal rówieśnika – oznajmił. Weszli do gabinetu dyrektora, usiedli w wygodnych fotelach. – No, niech pan mówi, panie profesorze, co pana do mnie sprowadza? Przepraszam, ale muszę zapytać o zdrowie? Słyszałem o problemach, o tej ostatniej operacji również. Widzę, że wszystko jest w porządku.

-Dobrze, opowiem o tym, ale zanim to zrobię, to proponowałbym, panie inspektorze, jeżeli pan oczywiście wyrazi na to zgodę, że skoro obydwaj jedziemy na tym samym informatycznym wózku, byśmy mówili sobie po imieniu. Taki jest zwyczaj u mnie w instytucie, a i doświadczenia z pobytu w waszym szpitalu dowodzą, że nie jest to zły zwyczaj. Ja mam na imię Artur, a pan, a właściwie ty, o ile mnie pamięć nie myli, Łukasz.

-Z wielką przyjemnością, ale czy tak wypada być po imieniu z profesorem, swoim promotorem – krygował się inspektor. – A skoro powiedziałeś, że z przyjemnością, to nie ma już co medytować. Lecz nie myśl sobie, że przy doktoracie będą jakiekolwiek ulgi, bo sądzę, że go wreszcie rozpoczniesz. Ja najbardziej wymagam od przyjaciół. A rozmowę kwalifikacyjną odbędziemy za kilka dni, dzisiaj uzgodnimy termin. Wracając zaś do mojego zdrowia, to rzeczywiście nie było dobrze, więc lekarze z Wołoskiej, a konkretnie doktor Grabiński, musiał wymienić mi serce.

-To doskonały fachowiec i wspaniały człowiek. Trafiłeś w dobre ręce. Możesz być więc spokojny o swoje zdrowie. U niego fuszerka nie przechodzi, lecz kontrolowany będziesz do znudzenia. Musisz być na to przygotowany. Ale wracając do początku rozmowy, to powiedz wreszcie, co cię do mnie sprowadza? Bo nie sądzę, byś poszukiwał kandydatów do eksperymentalnej grupy leciwych doktorantów.

-Widzisz, jest to sprawa delikatna i dotyczy problemów chyba nie do końca zgodnych z prawem – wycedził speszony. – Ale ja naprawdę chcę dowiedzieć się, kto jest dawcą mojego serca. Lekarze powiedzieć nie mogą, zresztą prawdopodobnie  tego nie wiedzą.

-Rozumiem, ale w czym ja ci mogę pomóc?  – spytał zatroskany inspektor.

-Wiem, że w swojej bazie danych macie ogromne ilości informacji, analiz, statystyk. Wiem też, że nie są one jawne i nie możecie mi ich udostępnić. Ale informacje o pojedynczych wypadkach drogowych lub przestępstwach już tajne nie są. A mnie interesuje wyłącznie nienaturalna śmierć młodego mężczyzny, może w wieku 18-25 lat, z okresu 15-20 października ubiegłego roku. Istotne jest miejsce zdarzenia i zamieszkania oraz najważniejsze dane personalne.

-Dobrze to wymyśliłeś – uśmiechnął się inspektor. – Takie informacje są rzeczywiście jawne.  Zaraz ci je wydrukuję. Ale żeby nie było już żadnych wątpliwości, to każdy dzień na oddzielnej kartce – uruchomił urządzenia, potem wziął do ręki kilka wydruków, popatrzył na nie, coś tam popodkreślał i jedną z kartek podał Arturowi. – Pytałeś o wyjątkowe dobre dni dla policji. Wyobraź sobie, że w tych dniach w nienaturalny sposób zmarło tylko kilka osób, a wśród nich tylko jeden dziewiętnastolatek z Wyszkowa. Najechał na niego samochód na skrzyżowaniu przed wjazdem do miasta od strony Warszawy. Prawdopodobnie jest też tam pochowany. Pozostałe informacje masz na wydruku. Ale pamiętaj, musisz do nich podchodzić niezwykle ostrożnie i z dużą rezerwą.

–Aha, do Wszystkich Świętych są jeszcze prawie dwa tygodnie. Do tego czasu wszystko sprawdzę, uporządkuję się wewnętrznie i pojadę na jego grób – myślał w drodze do domu. Ale z każdą godziną czuł coraz większy niepokój. – Jak ja mam się zachować wobec rodziców młodzieńca i jak oni zareagują, kiedy ujawnię im swoją największą, choć do końca niesprawdzoną tajemnicę? Ale czy mi wolno to zrobić? Nie, nie będę czekał tyle dni. Wybiorę się za dwa dni, w sobotę. Wtedy będzie  pierwsza rocznica śmierci tego chłopca i wigilia pierwszej rocznicy mojego powrotu do zdrowia. Tak, to będzie chyba najwłaściwszy czas.

–Pogoda była wyjątkowo piękna. Włożył do samochodu kilka  zniczy i ruszył w drogę. Jechał powoli, analizując możliwy przebieg pobytu na cmentarzu. Minął ostry zakręt w Lucynowie i zbliżał się do skrzyżowania przed mostem. Nieświadomie zmniejszył prędkość. – To tutaj zdarzył się ten tragiczny wypadek. Być może również tutaj rodziło się moje nowe życie – myślał rozkojarzony i ponownie zwolnił, choć słyszał natrętne klaksony. – Może przed rokiem tamtego kierowcę też tak ponaglali. Nie, ja będę jechał ostrożnie – postanowił i wjechał na most. Za rzeką po prawej stronie zauważył na wzgórzu wieżę kościoła.

-Cmentarz musi być gdzieś w jego pobliżu – pomyślał i skręcił w kierunku Białegostoku. Po około stu metrach zaparkował samochód i wszedł za parkan otaczający kościół. – To w tej plebanii pod wieczór 14 sierpnia 1920 roku zatrzymali się w drodze z Białegostoku do Warszawy wyedukowani w Moskwie członkowie Tymczasowego Komitetu Rewolucyjnego Polski niosący na zachód światową rewolucję. Szczęście, że już następnego dnia przed południem w popłochu wracali tam, skąd przybyli – odtwarzał sobie w pamięci zdarzenia opisane przez Żeromskiego w opowiadaniu „Na probostwie w Wyszkowie”. Tak był pochłonięty tymi rozpamiętywaniami, że niemal zapomniał o celu przyjazdu.  Dopiero tabliczka wskazującą kierunek cmentarza wyrwała go z zadumy. Przeszedł na drugą stronę  ulicy i po około dwustu metrach był przy bramie  parafialnego cmentarza. Rozejrzał się dookoła i wybrał kierunek peregrynacji. Błyszczące w słońcu ostatnie liście wiszące na drzewach przypominały o złocistoczerwonej jesieni, a te opadłe tajemniczo szeleściły pod jego stopami. Szedł ostrożnie, jakby nie chciał zadeptać tego niesamowitego bogactwa barw. Co jakiś czas przystawał, rozglądał się  i ponownie ruszał przed siebie.

-To musi być gdzieś tutaj – pomyślał i poszedł kilkadziesiąt kroków dalej. Nagle zatrzymał się przy nowym grobowcu i odczytał napis: „Odszedłeś, by inni mogli pozostać”, a poniżej imię i nazwisko: Artur Maliński.

-Co? Artur Maliński? – zapytał sam siebie. – Przecież takie nazwisko nosiła Ewa – przypominał sobie. „Zginął tragicznie 20 października 2006 roku”. – Wszystko się zgadza. A kiedy on się urodził? 24 października 1987 roku? A więc jeżeli Ewa była jego matką, to gdy ode mnie odchodziła, musiała już o tym wiedzieć – myślał i nieświadomie przymknął oczy. I teraz, podobnie jak w szpitalu, ujrzał  tumany  srebrzystej mgły, a w niej tysiące kobiecych twarzy. Świat zaczął wirować szybko, coraz szybciej, a gdy zorientował się, że traci równowagę i próbował się o coś oprzeć, poczuł podtrzymującą go rękę i usłyszał jakby przez sen: – Czy pan się źle czuje? Pomogę. – Nie, Ewo, nie trzeba. Wszystko jest w porządku – odpowiedział, szeroko otwierając zdumione oczy i mocno chwycił jej ramię.