Ogień. Wszędzie wokół. Dym, popiół, żar. Bladoniebieskie języki ognia liżą ściany, meble, cały świat i w końcu również... MNIE. Czuję swąd spalonej skóry i włosów. Moje ubranie już dawno obróciło się w niwecz. Umieram. Tonę w morzu ognia. Czuję jednak, jakbym rodziła się na nowo. Pośród tej diabelskiej pożogi i kłębów czarnego, duszącego dymu. Moje płuca kurczą się, czernieją, aż w końcu zamieniają w popiół. Skóra już nie powleka mięśni. Serce uderza ze zdwojoną prędkością, lecz i tak nie ma żadnych szans na wygraną. Oto nowa ja: blada jak śnieg skóra i hebanowo czarne włosy. Rubinowe tęczówki oczu. Całkowity brak uczuć, jakichkolwiek myśli. Zamiast krwi palący od środka żar. Ciche syczenie lodowatego ognia w zamian za dudnienie serca. I jedno, jedyne pragnienie. Nacieszyć swe nowe oczy i nowe uszy widokiem oraz krzykiem cierpiących. Zadawanie bólu tak wielkiego, by moje nieistniejące serce pękło na pół z rozpaczy, by doszczętnie strawione przez ogień sumienie rozdarło swym krzykiem ciszę...