Matko! Kończy się dzień

a Twój Syn nie nadchodzi?

====================

Tymczasem wychodzi z Jerycha

Tłum wznieca kurz i pył

Usta schną jak siano od upału

Naucza.

Jezusie !Synu Dawida, zmiłuj się nade mną!

Nauczycielowi jak struna drgnęła powieka

Przy drodze z miasta

Zamiast kupy śmieci

siedział i śmierdział bartymeusz ślepy

i śmiał jeszcze wołać

W jaki upał tak gorąco i gwarno

tyle ludzi problemów susza tłok piach tłum

i gwar tyle słów z kurzem i hałasem i potem

i zamieszania tyle

wokół jak mówili jedni - Proroka.

Synu Dawida! Zmiłuj się nade mną!

I wtedy wezwał kupę śmieci

Kurz z hałasem osiadł na zdeptanej drodze

Słowa wróciły do źródła.

...

Och Bartymeuszu, Bartymeuszu,

biegłeś choć jeszcze ślepy

lżejszy od powieki

Biegłeś? – nie... płynąłeś w powietrzu

Jak można biec będąc ślepym?

Bartymeuszu czy wiesz, że jesteś pierwszym sportowcem

któremu On w nagrodę za `wyrazistość`

przywrócił wzrok.

A płaszcz Bartymeuszu?

Przecież to cały twój dom majątek i samochód,

zostawiasz?

Szczęśliwiec i gwarmówcy

całe skurzałe otoczenie

poszli już za Nim

jak rój pszczół na lato za

królową.

A za Synem, za tłumem

szła Matka

okryta płaszczem z dreszczy.

======================

O! Matko pozwól

że podniosę z drogi

pozostawiony płaszcz Bartymeusza

i będę czekał

przy swej drodze

na Tego co kończy dzień i ból przemógł.

A Ty Matko poproś Go

By wracał tą samą drogą.

Ani kropli wody a tyle łez

Ani jednej łzy a tyle tęsknoty.

Kat.ce 07.01.77