ZEMSTA NA PSZCZOŁACH

Jak wyzywająco patrzy dziś na mnie księżyc! Wisi tak nisko, że tylko sięgnąć ręką i zagrać na nim jak na bębenku. Jedną ręką gram, w drugiej trzymam wielkie sito, w które łapię gwiazdy. Potrząsam sitem, by usłyszeć głos gwiazd. Słyszę głęboki ton bębenka i płytkie szemranie gwiazd złapanych w rzeszoto nieba.

Wymyśliłem zemstę na pszczołach, a właściwie nauczyłem się jej od Marysi. Zaglądam do kwiatów malw. Jeśli napotkam tam pszczołę, zbierającą nektar, zawijam koniec kwiatu tak, aby ją w nim uwięzić. Potem zrywam kwiat i wrzucam do studni. Słyszę cichutki plusk i moja zemsta się spełnia. Jest ich w studni coraz więcej i wyobrażam sobie, jak się męczą. Kwiatki pływają jak okręciki po powierzchni spokojnego morza. Tylko pszczoły nie są spokojne. Powoli toną za karę. Czuję się władcą świata.