Tryptyk z ojcem III.

Ty nie mów nigdy nikomu, co ci teraz powiem, nawet mi trochę wstyd, ale muszę komuś powiedzieć. Ty uczony wysoko, ja wiem, że wam tam mówią, że takich rzeczy nie ma. A mnie, widzisz, się stało i wciąż myślę, czemu mnie. Ona mi od jakiegoś czasu co raz się pokazuje, nie za często, ale to już było kilka razy. Ja się wstydził przyznać na spowiedzi, może niedobrze. Już kilka razy się pokazywała, widziałem ją wyraźnie. No, jak stąd do stodoły, widzisz dobrze wszystko. Ja też Ją widziałem wyraźnie, za każden raz po kilka minut. Aż dech zatrzymywało, patrzyłem jakbym oniemiał. Cisza taka dookoła, tylko słychać jak konie prychają w polu, ale spokojnie stały. Nie wiem, czy one też widziały. Wciąż w tym samym miejscu, stawała tam, na pegierowskim, już za miedzą. Tam nikt już nie chodzi, tylko zające i sarny koło tego małego zagajnika z sadzawką. Jak myślisz? Ja ci długo nic nie mówił, ale nie wytrzymał. Nie wiem co zrobić, nie chcę jakiejś komisji, co by jak prokurator pytali i pytali. I co z tego pytania? Tylko w jakie błoto mogę cię przez to zaciągnąć, a tego nie chcę. Ale powiedz, co to może być, że Ona mnie... Ja przecież nie był tak zmęczony, żeby mi się przewidziało. Ja wiem na pewno jak na polu podchodzę pod pegierowskie, to Ona naprzeciw, zawsze w tym samym miejscu, staje i patrzy. Wyraźnie patrzy na mnie, czasem jakby kiwa lekko ręką w moim kierunku. Twarzy dobrze nie widziałem, ale była w niebieskiej chustce, dobrze było widać, podobna jak na obrazku, tylko większa.

Normalnie wysoka jak człowiek, cała w takiej niebieskiej sukni do ziemi. Coś białego miała pod szyją, jakby szalik czy chusteczkę. Podobna do ducha, to żadna kobieta nie była, to musiała być Matka Boska. Ona chciała mi coś powiedzieć. Domyślam się co, ale nie powiem.