dopada mnie wszędzie zaszybie

zamieniam  cyprysy na swierki

ginestry trącą żarnowcem

a ciemność ta sama granatowym

płótnem wycisza codzienność

takie świata poukładanie gdzie by nie pójść

w ramie ten sam wpis i drzwi naprzeciwko

a tu powtarzalność liści jak stuk obcasów

jak pewność jutra nie żeby optymizm

tyle że będzie  że wyłowi mnie dzień

zaokiennym spojrzeniem  znajdzie

że wieczorem zatrzaśnie