(wypisy, część 1)

Wiosną się wieść po kniejach przepastnych rozniosła,

że na wschodzie znów hydra swój łże-łeb podniosła.

Zajęta pracą w polu, wpierw nie miała zdania

w powadze chwili szlachta, po dworach rozsiana.

Lecz gdy czas siewów minął i lato nastało,

to co niby dalekie, zbyt bliskie się stało.

- Jabłek naszych tam nie chcą! - wieść gruchnęła trwożna.

(A lato urodzajne - zebrać aż nie można).

- Toż z sadów nasz zarobek, z czego zimę przeżyć?

Wieść była tak złowroga, że mało kto wierzyć

w hioby chciał na początku. Lecz wnet Sędzia dostał

stoliczne potwierdzenie. Urzędowi sprostał

i w dwa dni zebrał szlachtę w Tadeusza dworze,

w którym izba największa. Zacni przy komorze

rozsiedli się, gdzie jadło i napitki przednie,

nie bacząc na skry zaszłe i swary sąsiednie.

Usiadła reszta szlachty oraz domownicy.

Nie zabrakło znacznego z całej okolicy.

Był Asesor i Rejent, był też Podkomorzy.

Wszyscy wieścią przejęci, więc sen ich nie morzył.

Była też Telimena i Zosia przejęta,

ubrana nie zwyczajnie, lecz w suknię od święta

(gdyż Tadeusz poprosił młódkę po kryjomu,

by pełniła dziś rolę gospodyni domu).

cdn.