W wierszu tym, podobnie jak w poprzednio publikowanych, jesteś bardzo konsekwentny. Jest on bowiem rymowany żeńsko, rymują się wersy drugi z czwartym, stroficzny, strofy czterowersowe. Również konsewkwentnie poruszasz ważne problemy egzystencjalne, a wiersz ma swoją wewnętrzną melodię.
W moim podczuciu tej konsewkwencji zabrakło w rytmie wiersza, to znaczy w ilości zgłosek w poszczególnych wersach. Uczono mnie kiedyś, że w wierszach rymowanych i stroficznych musi być powtarzalność budowy strof również w tym zakresie, by można było ułożyć melodię tylko do strofy pierwszej, a grać będzie całość. U Ciebie każda strofa jest inna pod tym względem: pierwsza - 9,8,9,7, druga - 8,8,8,7, trzecia - 8,8,8,9, czwarta - 7,9,9,8, piąta - 9,9,8,9. Być może warto nad tym popracować.
Jednak mimo tych wątpliwości wysoko oceniam wiersz i bardzo lubie taką poezję.

Zbierasz Martinie cierpliwie i pilnie kruche jak nasze życie ziarenka radości, powstają z tego wiersze, lepsze lub gorsze, ale zawsze, jak sądzę tworzone w dobrej wierze, ku pokrzepieniu. Ten wiersz uważam za jeden z Twoich najlepszych. Chyba można by go zaśpiewać? Żałuję, ze nie umiem komponować melodii.

"Nie ma domku bez ułomku", bo "w każdym domu krzyż". Kiedy życie nam dopiecze (patrz tytuły wiersza i zbioru), każdy ze swoim wózkiem zmartwień

zastyga u stóp Twoich, Chryste
Panie, czekając pocieszenia

/cytat z pamięci/

To piękny uniwersalny przekaz, zrozumiały zawsze i wszędzie pod każdą szerokością geograficzną

Pytanie tylko, co robimy z Chrystusem Panem, kiedy życie nam NIE DOPIEKA