O! I tylko: o!

Bardzo serdecznie :)))

Tkankę wiersza "szeptucha" stanowią wszędzie na świecie zrozumiałe, jasne dla każdego uniwersalne pojęcia i obrazy takie, jak fiołki zrywane nocą, jak księżyc w konarach dębu, jak wylany parujący wosk, światło, które przysiadło na dłużej, cień spłoszony modlitwą, kamień..., ogień..., motyl...

To, co wszystkie je spaja w jednorodną homogeniczną całość - to nie tyle nieobecna fizycznie tytułowa, być może prawdziwa wróżbiarka-znachorka-zielarka, ile nostalgiczne, tajemnicze, mistyczne nastroje, które płynnie przechodzą jedne w drugie, te zaś - w trzecie...

W całej tej poetyckiej wędrówce coraz wyżej, niżej i bliżej, "stopniowo" (patrz nagłówek cyklu) zmierzamy ku oświeceniu, iluminacji i ostatecznej nirwanie