WYJAZD DO JAROCINA Z METALOWCAMI

Był rok 1987. Postanowiłem pojechać do Jarocina, ale z nikim nie umówiłem się na wspólną wyprawę. Kupiłem bilet i sam wsiadłem do pociągu relacji Kielce – Szczecin. Jak zawsze w środku lata w środku pociągu był tłok. Lazłem od wagonu do wagonu szukając miejsca – choćby i na korytarzu, byle mieć dla siebie trochę przestrzeni. W jednym z przedziałów zauważyłem znajomych metalowców. Przywitałem się i okazało się, że jest u nich wolne miejsce, choć na korytarzu kłębił się tłum. Półki były zapchane różnymi bambetlami – plecaki, namioty, śpiwory, siatki. Poważnie się chłopaki przygotowali – pomyślałem. Kiedy pociąg ruszył okazało się, że każdy z nas ma wino na podróż. Ja miałem jeszcze metalowy kubek i to nim obsługiwaliśmy kolejkę, by nie pić z rury. Rozmowa była neutralna – ja wolałem wtedy punk, a Jaguś, Głuchy, Dyzio ( R. I. P.), Benek i Hose wyrażali się o nim z pogardą co najmniej.

Kiedy przez skład przebił się konduktor, by sprawdzić bilety, był nieco zaskoczony tym, że na korytarzu tłok, a tu są jeszcze wolne miejsca w przedziale. Nie wiem, jak chłopaki to uregulowali, ale odbyło się to już przed moim przyjściem. ( Różnego rodzaju techniki odstraszania i trzymania na dystans w sposób naturalny i niewyuczony widziałem potem w działaniu także u innych kolegów.) Kanar bardzo pobieżnie sprawdził bilety – kiedy Jaguś zapytał czemu, odpowiedział, że kiedy robił to dokładnie pochylając się nad blankietami  w takim – jarocińskim? – pociągu, dostał w łeb i potem przez jakiś czas niczego nie sprawdzał.

Wino wypite, północ minęła i pociąg dojechał. Wysiadamy. I wtedy okazuje się, że – Jaguś chyba – metalowcy są właścicielami siatki z dwoma konserwami, a poza tym mają to, co na grzbiecie i na dupie. To zaś, co zapełnia półki to własność tych co poniewierają się na korytarzu. I kiedy wysiadamy, to ja targam worek. A metalowcy idą jakby wpadli do miasta na drugim końcu Polski na chwilę. Z rękoma w kieszeniach. Tak, myślałem o tym co zamierzają – ja myślałem, że kiedy już nie będę miał siły, to spróbuję się wkręcić do czyjegoś namiotu. Oni po prostu usiedli na dworcowych schodach i usnęli. Poczułem się tak, jakbym był przyzwyczajony do życia w komforcie, luksusie...