1

OBRZYDLIWA ULICA /2 /

Od rogu obrzydliwej ulicy widać było sady. Za nimi, nad wierzchołkami drzew wznosiła się Czarcia Górka. Na Czarciej Górce był cmentarz, magazyny wojskowe z rampą kolejową a w dole stara zajezdnia tramwajowa.

Zdarzyło się, że jednego dnia wezwano nas na Czarcią Górkę, bo problem się pojawił...

Na domiar złego, z problemami też mieliśmy kłopoty... U nas ściany dostawały uszu - wystarczyło kichnąć, żeby ciemnota z obrzydliwej ulicy mówiła nam „na zdrowie”.

Dlatego o niektórych rzeczach nie można było rozmawiać. Tylko jak o czymś nie mówić, kiedy powiedzieć trzeba?..

Tak więc, jednego dnia dostaliśmy wiadomość, że kogoś diabli wzięli i należy przyjść po szesnastej... Skoro diabli wzięli, to znaczy, że udać się należy na cmentarz, na Czarcią Górkę.

Pogrzeb był skromny – zebrało się ze dwadzieścia osób nie licząc grabarzy. Dół wykopano w piasku na pustej łączce, gdzie rosła pożółkła trawa pomieszana z koniczyną. A że problem trzeba było pokazać, trumnę przed złożeniem do grobu otwarto...

Wtedy nasza świadomość wzrosła jeszcze bardziej a razem z nią wstręt do obrzydliwych kolejarzy – zwłaszcza tych z obrzydliwej ulicy, gdzie jakiś szmarawoz dyktował co i jak trzeba zrobić, żeby więcej zarabiać.

Głowę nieboszczyka osłaniał, niby okrągła czapka, gruby bandaż posklejany plastrami. Stojący z boku mężczyzna wyjął z kieszeni swoją chustkę do nos - białą z cienkimi paskami po brzegach. Otarł zmarłemu usta. Chustkę wrzucił do grobu. Teraz wszyscy zobaczyli równy i pełny rząd wyszczerzonych zębów trupa. Trumnę zamknięto, pogrzebano i zebrani zaczęli rozchodzić się. Ktoś z goryczą rzucił, że to już nie jest Czarcia Górka ale Golgota...

Trudno dociec kto i w jaki sposób na obrzydliwej ulicy podchwycił ten temat. Parę dni po pogrzebie usłyszeliśmy, że coś nam „gulgota” i powinniśmy poważnie pomyśleć o swojej kanalizacji. Od tego czasu zaczęliśmy zwracać większą uwagę na słownictwo ciemniaków i poddawać je badaniom. Im powiedzieliśmy tylko, żeby liczyli się ze słowami.