to się nie mogło niewydarzyć.

chociaż minęło tyle lat,

mój sen zakrzywił czasoprzestrzeń

i zobaczyłam. nadal stał

tam, gdzie rozstanie było bólem,

i gdzie umarłam, żeby żyć.

mogłam go dotknąć, pocałować...

nie chcę się budzić, pragnę śnić

o wszystkim, co mnie ominęło,

o naszym razem, i o tak.

przytulam pamięć, aby ciepło

wzbudziło drżenia, w których trans

mógłby trwać wiecznie i bez zgody.

znów mogę kochać, kocham go

płomieniem w oczach i szaleństwem

świtu, po którym umrze noc.