Zbiegłem z wesołego miasteczka  

uśmiechów świata. Moja myśl  

była szybsza od wschodów masek  

i ujrzałem, co kryje się za kurtyną  

z purpury.

Wziąłem do ręki scenariusz.  

Uzgodniłem w okamgnieniach  

ledwo słyszalnych wszystkie szczegóły.  

Przyjęto moje poprawki.  

Książkę dano do słuchu.

Przed lustrem stanąłem:  

usta - aktorem wartym Oskara,  

ciało - światem z drugiej strony prawdy,  

a słowo - nadirem myśli.  

Zadarłem jeszcze trochę nos  

i wyglądam.

Oto wasze. Oto nasze. Oto świat.  

Zastanawiam się czy,  

ale może jeśli -  

wolę iść kopać doły.  

Gra w mydlanej operze się nie opłaca.  

Czy w ogóle?...

1999-02-14