Czyżby próba wprowadzenia rymów do twojej poezji, micku?
"Słowa co nie dotrzymały kroku" bardzo mi się podobają.

coś tam próbuję :)..zresztą nie po raz pierwszy :)

Nastrój, który zapiera dech :-)))

Wyjątkowo ciepło :)))

Bardzo ciepło i nostalgicznie. Z podobaniem kolego:)

"co było na początku na końcu się stanie"
dość bieli - mickusiu - z rymem flirtowanie :)

Wspaniale, tak trzymaj! "rozwiał(eś) ciszę z polnego kamienia"

Pięknie, emocjonalnie i z rymami. A fotograficzna ilustracja cudowna.

Filozoficznie rzecz traktując, te ponadczasowe i jakżeż ludzkie pragnienia

chciałbym lata przywrócić stracone
/i/
stanąć twarzą naprzeciw wieczności

to tęsknoty... wzajemnie się wykluczające, bo albo wybieramy młodość - albo nieśmiertelność, i ta ostatnia "dostaje się nam" jako ni to, ni sio, ni owo. Z definicji przecież wieczność nie ma żadnej metryki, więc nie wiemy tak naprawdę, czego nasze dusze łakną: bycia na zawsze niemowlęciem? beztroską dzieciną szczęsną dnia każdego? "gupią blondynką"? bycia zawadiaką, zabijaką, obibokiem? siwym brodatym wiecznym mędrcem?

Chcemy jakiejś wieczności, ale... której? I czym byśmy w niej swe ręce, serce i głowy zajmowali i trudzili, skoro WSZYSTKO byłoby tam od zawsze na amen raz na nieskończoność GOTOWE?

Wieczność i nieśmiertelność - to pojęcia, nie zawierające żadnej określonej treści, i dopóki ich nie rozpoznamy jako JUŻ wieczni i nieśmiertelni, zawsze będą "stały" OBOK SŁOWA (patrz nagłówek wiersza)