Mała apokalipsa

Od dawna idą drogą, nie dostrzegając celu,

skazani na przeżycie wtapiają w pustkę wzrok;

dni przeganiają noce, nim znowu się ośmielą

wypełnić demonami przestrzenie mrocznych trosk.

Jak sięgnąć okiem zgliszcza – ruiny wiecznych świątyń,

istoty na kolanach przeklinające los –

pokłosie ludzkiej pychy, srebrników głucho brzmiących,

wyceny człowieczeństwa dokonywanej wciąż.

Już nikt nie sięga nieba proroków głuchoniemych,

ateistyczna chmura przyćmiewa bogów blask,

pielgrzymki bogobojnych nie depczą świętej ziemi,

zamilkła ściana płaczu – w zegarach zamarł czas.

Szkielety możnowładców w pochodzie ku wieczności

od dawna odczytały materii ziemskiej treść –

dwadzieścia jeden gramów nad ziemię się nie wznosi,

lecz zatrzaśnięte wiekiem zatraca wieczny sens.