od dawna kochał kwiaty 

pisywał o nich wiersze 

różane miał rabaty 

mówił że najpiękniejsze 

dostojne i powabne 

gdy w rosie się kąpały 

smukłe niezwykle zgrabne 

królewsko wyglądały 

zatracał się w zachwycie 

upajał słodką wonią 

marzył cichutko skrycie 

by się przytulić do nich 

miłość go zaślepiła 

dla nich zaklinał słońce 

lecz kiedy brał je w dłonie 

palce raniły kolce 

rozejrzał się dokoła 

jak smutno róże wszędzie 

słyszał co rozum woła 

serca ich nie zdobędziesz 

z okaleczoną duszą 

posadził różne kwiaty 

nie sądził że go wzruszą 

zmienione tak rabaty 

niezwykłe w swej prostocie 

tęczowe i radosne  

w deszczu i słońca złocie 

zbudziły uczuć wiosnę 

bliskością zaprosiły 

gdy tulił je do skroni 

wdzięcznośc odwzajemniły 

nie raniąc jego dłoni 

zawstydził się zrozumiał 

miłość to dwóch serc bicie 

kochać to nie to samo 

co nurzać się w zachwycie

Foto: Net