Widuję staruszków, jak zgodnie pod ramię,

co dzień przemierzają parkowe alejki.

Bez względu na chłody jesienne czy słotę

swoimi sprawami niezmiennie zajęci.

Na pewno wspomnieniem sięgają po lata

młodości, gdy świat im pod nogi się ścielił;

karmieni miłością, co życia ich splotła,

na długie dekady przy sobie ją mieli.

Dostrzegam w nich dumę, co wznosi się czołem

przez czas przeoranym – bruzdami się jawi

jak pole na wiosnę, gdy ziarnem obsiane –

jesienią pożytek po sobie zostawi.

Przysiadłszy na ławce, uśmiechem witają

przechodniów ściganych przez dnia epizody,

gdy zwolnią na chwilę, w staruszkach dostrzegą,

że ciałem choć starzy, to duchem wciąż młodzi.

Czas wspólnie przeżyty jesienią się zjawił

jak liść, co pożółkły ku ziemi się skłania;

choć wiatr go na chwilę od zmartwień wybawi,

znudzony zabawą porzuci, by zmarniał.

Z zazdrością podziwiam zgarbione postacie,

co między starymi drzewami znikają;

z tą myślą się bijąc, zadaję pytanie –

czy będzie mi dane, choć dotknąć ich raju.

foto net