Znów nadeszła jesień strojna złocieniami, 

babim latem tkając nostalgiczny obraz, 

ranek mgłą spowija, perłą rosy mami, 

chłód poróżnia z ciepłem – walka zła i dobra. 

Już nieprędko wróci pora na upały, 

zieleń traw soczystych, gwarne śpiewy ptaków, 

kwiaty – co się w rannej rosie obmywały, 

susząc wonne płatki na słonecznym szlaku. 

Gdzieś z oddali słychać cichy krzyk żurawi, 

rozpostartych skrzydeł znikające cienie, 

zagubione w chmurach pustkę pozostawią – 

żywy dotąd pejzaż w martwy się zamieni. 

Liść sennego drzewa, co przez wiatr porwany, 

zdąża niby żołnierz tam, gdzie los go rzuci; 

lata po przestworzach, płynie wraz z wodami, 

z jednym wciąż marzeniem, by do domu wrócić. 

Jesień zatroskana – czasu skryty złodziej – 

myśli, co już było, nie o tym, co teraz 

i o cyklu życia, aby nowe zrodzić, 

stare bez wahania na zawsze zamiera.

foto net