Antyklerykał w sutannie

(Stanisław Staszic)

To już ponad dwa wieki minęły,

Księże, przyrodniku, antyklerykale,

Gdy myśląc o urokach francuskiej stolicy,

Tłukłeś się po bezdrożach swą lichą kolaską

I słysząc wiejskie familie mówiące po polsku,

Dotarłeś do granicy mojego Wrocławia

W słoneczną wigilię świętej Jadwigi,

A dostrzegłszy w oddali złocistą Sobótkę,

Zapisałeś w dzienniku, że to góra Śnieżka.

Powiedz mi w tajemnicy, zacny filozofie,

Jak spędziłeś trzy doby w tym dostojnym grodzie,

Bo śladów zachwytu jego urokami

Nie ma w twym dzienniku.

Wyjaśnij mi także, bardzo o to proszę,

Dlaczego zapisałeś, ku wiedzy rodaków,

Że w samym Wrocławiu (...) śladu Polaków nie ma

I czemu tak bardzo wówczas przeżywałeś

Smutny widok zatraty narodu.

Popatrz dziś na to miasto, przecież to nie Breslau,

Polski Rynek, ratusz, także plska mowa,

Polski też jest plac Solny, pomniki, kościoły

Sterczące wieżami do polskiego nieba.

Więc rozchmurz po polsku zatroskane lico

I raduj się ze mną polskością rodaków.