Wierszokleta z głową w chmurach

zapomniał raz na przyjęciu

W wzięciu swojej teczki

z przedziwnej biblioteczki

A to -prychnął-rzecz niejasna

nie ocenię przecież ciasta

A że było popołudnie

smakowało mu przecudnie

W owym towarzystwie

nie szukał olejków i zapachów

ale ochów i achów

Zachowując się poprawnie

usiadł w pierwszym rzędzie

snadnie

I tak patrzy i tak gada

cała gawiedź mu rada

Niby wszyscy coś tam plotą

pijąc wodę z literatki

bynajmniej nie z mleka matki

nie zajmują sie głupotą

A to krytyk się zaperzył

gdy wszyscy czytali prozę

jedną z wielu półek

Nie uwierzył

we własne literalne zdanie