Dwa wydane w 2015 roku tomiki autorstwa Jerzego Kaśkowa przez krakowskie Wydawnictwo „Miniatura” wręcz wibrują wewnętrznym niepokojem zawartych w nich treści, którym nadprogramowo specyficznego drżenia nadają zamieszczone tam ilustracje. Pierwszą : „Ksiądz i OKO” zdobią grafiki Adama Fiali, drugą, zatytułowaną: „Pytanie o stosunek z gościnnym udziałem Dicteriusa P. Cz. II” – Aliny Chomy.

Sam Poeta na stronie biograficznej tak się czytelnikowi przedstawia: „Myśliciel niezależny i samotnik, poeta w ostateczności. Apologeta metafizyki zaglądający pod powierzchnię tego, co okryte arbitralnym egoizmem i perwersyjnym symbolem”. Natomiast w prywatnym, skierowanym do autorki recenzji, mailu uzupełnia oraz wyjaśnia:

„Tylko praca twórcza i intelektualna pozwala uciszyć biologiczną świadomość istnienia. W tym względzie myślenie nie jest kwestią wyboru, lecz obowiązku.”

Tak, „perwersyjnym symbolem” są owe – prawdopodobnie – akwaforty i akwatinty rylca A. Chomy czy sprawiające wrażenie drzeworytu rysunki A. Fiali. Bowiem i jedne, i drugie dzieła ułatwiają czytelniczej wyobraźni akceptację lirycznego przekazu-toposu. Bo wiersze Jerzego Kaśkowa przefruwają niczym te pogubione ptasie pióra po przekątnej metafizycznego królestwa od wschodu na północ i z południa na zachód.

Prezentowane książki – moim subiektywnym zdaniem - posiadają osobliwie zawoalowanych patronów. Pierwszy z nich to symboliczny ksiądz w towarzystwie nie mniej odeń alegorycznego „OKA”. „OKA” trzeba zaakcentować, które w języku znaczeń spełnia wielorakie funkcje. A ponadto? Może się również kojarzyć z kontrowersyjnym – dla progresistów – duchownym o nazwisku Oko:

„Jestem podmiotem, który nie utożsamia się z autorem.

Chciałbym abyście o tym wiedzieli.

Daję mu tym samym swobodę wyrażenia

wielopoziomowej ironii.

Dla niego jest to ważne a WY na tym skorzystacie.

Ja – jak tu stoję -

zmuszę zło by się ujawniło

jeśli jest

[…]”  [par.: „Patetyczny ksiądz”]

Mimo że Autor nie jest tymże księdzem, można wszak domniemywać, iż – obok księdza – jest on przede wszystkim drugim segmentem tytułu, a mianowicie „OKIEM”; OKIEM poety starającym się, żeby „Być jak Jezus”:

Jezus

nie wiem dlaczego o tobie pomyślałem -

może to wina Kierkegaarda

stoisz przecież

poza historią

[…]

Tak  jest. Krzyż

inkrustowany macicą perłową.

Stoi pod nim ludzka pamięć

jest sprzedawcą dowcipów

dla bezimiennego tłumu

Widzisz?

zapomnij o nim – zapomnij, że tam stoi na wietrze

puszcza ci oko

Z kolei mentalnym opiekunem drugiego zbioru strof jest niejaki Dicterius, dokładniej: Dicterius P., najprawdopodobniej alter ego Autora:

Dicterius jest człowiekiem poczciwym,

niezdolnym do podziwu,

a do tego lubi konie.

[…]

Dicterius nie ma zawodu,

w zasadzie najgorsze jest to, że

się go nie ma

[…]

Dicterius i bez tego

jest bardzo zapracowany -

uzupełniam od siebie. Dicterius jest wyjątkowo zapracowany, kiedy:

„Rzeczy i ludzie – str. 654” się wypowiadają

Nie ma minuty

ni godziny,

w której nie szukałbym porady

u świętej

mądrości.

Tylko tyle wiem,

że szczęściem

jest poczucie obowiązku.

Nieredukowalne znaczenie

egzystencji.

Dicterius do tego stopnia jest intelektualnie przeciążony niczym ten jego poprzednik odnaleziony poprzez Bibliografię Polską Karola Estreichera, żyjący w latach 1648-1707 - Philipp Jacob Hartmann (historyk Pomorza, lekarz, profesor uniwersytetu w Królewcu, o pseudonimie Sklerander ).

Na dzień dzisiejszy urodzony w 1967 roku i analogicznie do księdza profesora Dariusza Oko kontrowersyjnym jest inny imiennik Dicteriusa – profesor Jan Hartmann, którego filozofię można by z najczystszym sumieniem podsumować w miniaturowym wierszu Kaśkowa pt. „Współpraca”:

Gdyby umysł

potrafił patrzeć

prawda nie byłaby,

głupotą,

a ciało nie wymierzałoby

mu policzków

Zatem w świetle powyższych dywagacji, to i „Pytanie o stosunek”,  gdzie wcześniej Poeta wychodząc niejako na spotkanie swojemu czytelnikowi pokornie go prosi : „Weź to serce…” już mimo woli rozwiązuje się samo.

Gdyż jeżeli „weź”, znaczy że On-Poeta ciebie kocha; kocha: zwyczajnie; bezinteresownie; ot – tak od siebie – po prostu kocha, bo jesteś…  Jesteś, i już!