zasępione dziś niebo dla świata 

chmury kłębią się gniewną szarością 

ciężkie krople poczułam na twarzy 

łez nad miastem i naszą miłością 

w strugach wody ulice jak rzeki 

ludzie chłodem skuleni tkwią w bramach 

przemoczona ze smutkiem pod rękę 

płaczę z deszczem zgubiona i sama 

może zmyje rozterki i winy 

spłucze brud którym mury obrosły 

oczyszczenie przyniesie i spokój 

tak potrzebne obojgu tej wiosny 

chcę bez wstydu spoglądać ci w oczy 

znów zasypiać i budzić przy tobie  

drugą szansę z miłości dostałam 

lecz najtrudniej wybaczyć jest sobie