spokój perspektywą oddycha 

na ile ważne rysy na wczoraj 

słowa obce co z błotem chlupią 

wzajemna ułomność błahostek 

pisane nam na przekór nadzieje

postaci z cienia chorych założeń

ucichły ze strachu zgodnie z ustawą

ciekawość głodna by uderzyć w twarz

nowy dzień ma nasze imiona 

kreślone po piersi małymi rączkami 

półmisek owoców uśmiecha się 

na przekór strofy spoza domu 

drżące obawy rozgłaszcz ciepło

na śpiącej główce przy piersi

istota wyścigu z czasem i materią

na końcu zawsze ma ludzkie oblicze

2017.02.15