Dość przejmujące mówić tak o swojej śmierci! Ale wiersz to na szczęście tylko kreacja. Ciekawe i wyraziste.

A jeszcze wczoraj było w Tobie tyle optymizmu. Chciałeś nawet naprawiać i uzdrawiać to, co robić najtrudniej, czyli wolność gospodarczą. Coż to takiego się stało?

Zmroził mnie Twój wiersz, a200640. Takie odczucia towarzyszyły mi kiedyś przy piosence Macieja Zembatego, kiedy śpiewał "a za trumną idzie żona".
Nie pisz takich smutnych wierszy, proszę. Tyle w Tobie życiowej mądrości, przekazuj ją. Prawdą jest, że ze śmiercią nikt nie wygrał, ale po co wywoływać wilka z lasu. Pozdrawiam i życzę optymizmu.

też TO czujesz...

Bardzo przejmujace, by nie rzec - wstrzasajace. Trafnie oddany nastrój, który - co tutaj duzo pisać - wywołał we mnie mnóstwo emocji. Efekt na piatkę. Pozdrawiam!

Cudowny opis, zapętlam się czytając go wielokrotnie i czując jak przeze mnie przechodzi, wspaniale wzbudza refleksje.

Naturalnie, że tak! Ten sztywny uróżowany pan w garniturze i ta zamarła pani w popielicach i przekrzywionej peruce - to tylko my.

Głupi by to wiedział

Co to jest owa śmierć?

Co to jest życie?

Gdybyśmy, zamiast grać na scenie własnego życia, po prostu żyli, żyłoby się nam wszystkim jak w bajce.

Co niektórzy widać spadli z nikąd.