Oblężona twierdza

Od początku świata droga do dyktatury jest zawsze taka sama: metodą na „oblężoną twierdzę”. Wiadomo: kiedy twierdza jest oblężona, jej mieszkańcy jednoczą się wokół jednego wspólnego celu: obrony twierdzy. I nie jest to kwestia jedynie moralnego imperatywu, ale przede wszystkim strachu. Strachu przed ewentualnymi zdobywcami twierdzy.

Samo źródło dyktatur znajduje się w ludzkiej słabości. Ludzie słabi, często poprzez urojenia, szukają wytłumaczenia swoich słabości, a kiedy ich nie znajdują, zrzucają winę na „czynniki zewnętrzne” oraz są gotowi na poddanie się komuś, kto by w ich imieniu z tymi czynnikami podjął walkę. Bo oni sami nie mogą. Z całego grona czujących ten trend wybiorą tego, którego upodlono najbardziej, a który odnalazł wspólny mianownik ich bólu i trwóg, ponazywał je i przystąpił do walki ze słabością. Jemu oddadzą swoje dusze. W ostatniej fazie porodu, dyktator zwany jest zbawicielem. Zbawia poprzez całkowite odwrócenie porządku. Czasem dyktatora obala ktoś z jego najbliższego otoczenia, by zająć jego miejsce. Każdy rasowy zbawiciel wie o tym i to jego największe zmartwienie: nikogo równego sobie wokół. Z tego powodu gromadzi zbiorowisko męt, niezdolnych do przebicia się w warunkach innych, niż absolutne posłuszeństwo żywicielowi. Przypominają one pasożyty, z tym że nie pasożytują na dyktatorze, a dzięki niemu i wyłącznie na jego warunkach.

Dałem ramkę, a Państwo możecie sobie oprawiać obrazki, jeśli znacie co nieco historię i umiecie myśleć.