Wiersz ten - to kryptomonolog lirycznego "ja" (być może jest nim mężczyzna?? bo o przyszłym, kiedy tylko się zacznie cały ten rock&roll, wspólnym chlaniu gorzały raczej babeczki chyba jednak nie myślą) monolog "ja" z siedzącym na parapecie, szepczącym coś, rozwiązującym krzyżówkę i gryzącym sobie ołówek aniołem oraz ORAZ kimś kompletnie niedostrzegalnym i jakby spoza tkanki tej scenki (to... publiczność? my - czytelnicy??) do kogo to "ja" się zwraca słowami: "A ty się, stary, pytasz..." i w finale dalej: "Kiedy się skończy szosa... wypijemy... pośród niebieskich łąk..."

W międzyczasie - w przestrzeni kilku środkowych wersów - sfrustrowany krzyżówką?? parapetówy nudą?! anioł, cały zzieleniały - odlatuje...

Subtelne rzadkie rymy, metafizyczny nastrój, poezja nostalgii i pogodzenia się z tym, co nieuchronne. Piękny wzorzec bardzo malarskiej liryki refleksyjnej

anioł odleci na skrzydłach niebios,każdy anioł musi gdzieś latać,aby służyć Bogu,no i z pewnością zna krzyżówki,ale jeśli pozostanie to także uzna krzyż lub serce.Ołóweik może być zaczarowany,są gumki które mażą rysunki.
Wiersz wiele mówi o pewnych twórcach ukrytych naszego życia,okna żyją własnymi sprawami,jak ludzie,którzy w nie spoglądają,szyba pozostaje jednak zaporą.

Dziękuję za wnikliwą analizę i, przede wszystkim, za zatrzymanie się przy tym tekście.